ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره
                        دادی منو به خاکِ این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خسته ن
                        آیینه های خالی دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
                        با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم از تو به شب رسیدم
                        نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد
                        شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش ...

ایرج جنتی عطایی

تحمل کن عزیز دل شکسته
            تحمل کن به پای شمع خاموش
                                    تحمل کن کنار گریۀ من
                                                به یاد دلخوشی های فراموش

جهان کوچک من از تو زیباست
            هنوز از عطر لبخند تو سرمست
                        واسه تکرار اسم ساده تو ست
                                    صدایی از منه عاشق اگر هست


منو نسپار به فصل رفتۀ عشق
            نذار کم شم من از آیندۀ تو
                        به من فرصت بده گم شم دوباره
                                                توی آغوش بخشایندۀ تو

به من فرصت بده برگردم از من
            به تو برگردم و یار تو باشم
                        به من فرصت بده باز از سر نو
                                         دچار تو گرفتار تو باشم

نذار از رفتنت ویرون شه جانم
            نذار از خود به خاکستر بریزم
                        کنار من که وا میپاشم از هم
                                    تحمل کن، تحمل کن عزیزم

به من فرصت بده رنگین کمون شم
                        از آغوش تو تا معراج پرواز
                                    حدیث تازه عشق توام من
                                                به پایانم نبر از نو بیآغاز

ایرج جنتی عطایی

دلبركم چیزی بگو  به من كه از گریه پرم
به من كه بی صدای تو از شب شكست میخورم

دلبركم چیزی بگو به من كه گرم هق هق ام
به من كه آخرینۀ آواره های عاشقم

چیزی بگو كه آیِنه خسته نشه از بی كسی
غزل بشن گلایه ها نه هق هق دلواپسی

نذار كه از سكوت تو پرپر بشن ترانه ها
دوباره من بمونمو خاكستر پروانه ها

چیزی بگو اما نگو از مرگ یاد و خاطره
كابوس رفتنت بگو از لحظه های من بره

چیزی بگو اما نگو قصۀ ما به سر رسید
نگو كه خورشیدك من چادر شب به سر كشید

دقیقه ها غزل میگن وقتی سكوتو میشكنی
قناریا عاشق میشن وقتی تو حرف میزنی

دلبركم چیزی بگو به من كه خاموش تو ام
به من كه هم بستر تو اما فراموش تو ام

ایرج جتتی عطایی

دیدی ای غمگین تر از من بعد از آن دیر آشنایی
                                    آمدی خواندی برایم قصه ی تلخ جدایی

مانده ام سر در گریبان بی تو در شب های غمگین
                                     بی تو باشد همدم من یاد پیمان های دیرین

 آن گل سرخ ی که دادی در سکوت خانه پژمرد
                                     آتش عشق و محبت در خزان سینه افسرد
 
کنون نشسته در نگاهم تصویر پر غرور چشمت
                         یک دم نمی رود از یادم چشمه های پر نور چشمت

  آن گل سرخ ی که دادی در سکوت خانه پژمرد ...

ایرج جنتی عطایی

شب آشیان شبزده چکاوک شکسته پر
 
رسیده ام به ناکجا مرا به خانه ام ببر

کسی به یاد عشق نیست کسی به فکر ما شدن

از آن تبار خود شکن تو مانده ای و بغض من

از این چراغ مردگی از این بر آب سوختن

از این پرنده کشتن و از این قفس فروختن

چگونه گریه سر کنم که یار غمگسار نیست

مرا به خانه ام ببر که شهر ، شهر یار نیست
 

مرا به خانه ام ببر ستاره دلنواز نیست

سکوت نعره می زند که شب ، ترانه ساز نیست

مرا به خانه ام ببر که عشق در میانه نیست

مرا به خانه ام ببر اگر چه خانه ، خانه نیست

ایرج جنتی عطایی

وقتی تو گریه میکنی ، ثانیه شعله ور میشه
            گر میگیره بال نسیم ، گلخونه خاکستر میشه

وقتی تو گریه میکنی ترانه ها بم تر میشن
            شمعدونیا میترسن و آیینه ها کمتر میشن

وقتی تو گریه میکنی

            ابرای دل نازک شب
                        آبی میشن برای تو

ستاره ها میسوزنو
            مثل یه دست رازقی
                        پرپر میشن به پای تو

وقتی تو گریه میکنی
            غمگین میشن قناریا
                        بد میشه خوندن براشون

پروانه ها دلگیر میشن
            نقش و نگار میریزه از
                        رنگین کمون پراشون

وقتی تو گریه میکنی
            وقتی تو گریه میکنی
                        وقتی تو گریه میکنی

وقتی تو گریه میکنی ، شک میکنم به بودنم
            پر میشم از خالی شدن ، گم میشه چیزی ازتنم

اسیر بی وزنی میشم رها شده تو یک قفس
            کلافه میشم از خودم خسته میشم از همه کس

وقتی تو گریه میکنی
            ابرای دل نازک شب
                        آبی میشن برای تو

ستاره ها میسوزنو
            مثل یه دست رازقی
                        پرپر میشن به پای تو

ایرج جنتی عطایی

قصۀ من و غم تو ، قصۀ گل و تگرگه
                        ترس بی تو زنده بودن ترس ، لحظه های مرگه

ای برای با تو بودن
            باید از بودن گذشتن
                        سر به بیداری گرفته
                                         ذهن خواب آلودۀ من

همیشه میونِ قابِ خالی درهای بسته  ،
                                طرح اندامه قشنگت،  پاک و رویایی نشسته

كاش میشد  چشمام ببینن
                        طرح اندام تو داره
زنده میشه                                       ، جون میگیره
                                                              پا توی اتاق میزاره

كاش میشد صدای پاهات
                      بپیچه تو گوشه دالون
                                       طرفه دالون بگرده
                                                           سر آفتاب گردونامون
كاش میشد دوباره باغچه
                        پُرِ گل های تو باشه
                                    غنچه سفید مریم
                                                        با نوازش تو واشه

كاش میشد اما نمیشه
                           نمیشه بیای دوباره
                                        نمیشه دستات تو گلدون
                                                                   گلای مریم بزاره
كاش میشد
               اما نمیشه
                           این مرام روزگاره
                                             رفتنت همیشگی بود
                                                                     دیگه برگشتن نداره  ...

ایرج جنتی عطایی

برگرفته از وبلاگ   به سراغ من اگر می آیید