مثل سیب سرخ قصه ها

عشق را

از میان

           دو نیمه

                        می کنیم

نیمه ای از آن برای تو

                        نیمه دیگر برای من

بعد . . . .

نیمه ها هم از میان

                 دو پاره

                        می شوند

پاره ای از آن برای روح

                        پاره دگر برای تن

حسین منزوی

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من  

که جز ملال نصیبی نمیبرید از من  

زمین سوخته ام نا امید و بی برکت

که جز مراتع نفرت نمی چرید از من

عجب که راه نفس بسته اید بر من و باز

در انتظار نفس های دیگرید از من

خزان به قیمت جان جار می زنید اما

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

شما هر آینه ، آیینه اید و من همه آه

عجیب نیست کز اینسان مکدرید از من

نه در تبرّی من نیز بیم رسوایی است

به لب مباد که نامی بیاورید از من

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

چه جای واهمه تیغ از شما ، ورید از من

چه پیک لایق پیغمبری به سوی شماست ؟

شما که قاصد صد شانه بر سرید از من

برایتان چه بگویم زیاده بانوی من  

شما که با غم من آشناترید از من

حسین منزوی

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟

هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»

کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است

امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم

دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را

تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم

ما خویش ند انستیم ، بیداری مان از خواب

گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

حسین منزوی

آب آرزو نداشت به غیر از روان شدن 

دریا غمی نداشت مگر آسمان شدن

می خواست بال و پر زدن از خویشتن قفس 

چندانکه تن رها شدن از خویش و جان شدن

آهن به فکر تیغ شدن بود و برگزید 

در رنجبونه های زمان امتحان شدن

تاوان آشیانه به دوشی نوشته داشت 

همچون نسیم در چمن گل چمان شدن

آنانکه کینه ور به گروه بدی زدند 

قصدی نداشتند به جز مهربان شدن

باران من ! گدایی هر قطره ی تو را 

باید نخست در صف دریادلان شدن

با خاک آرزوی قدح گشتن است و بس 

و آنگه برای جرعه ای از تو دهان شدن

حسین منزوی

دل من ! باز مثل سابق باش
با همان شور و حال عاشق باش
مهر می ورز و دم غنیمت دان
عشق می باز و با دقایق باش
بشکند تا که کاسه ات را عشق
از میان همه تو لایق باش
خواستی عقل هم اگر باشی
عقل سرخ گل شقایق باش
شور گرداب و کشتی سنگین ؟
نه اگر تخته پاره قایق باش
بار پارو و لنگر و سکان
بفکن و دور از این علایق باش
هیچ باد مخالف اینجا نیست
با همه بادها موافق باش

حسین منزوی

دریایِ شورانگیزِ چشمانت چه زیباست!
آن جا که باید دل به دریا زد، همین جاست

در من طلوعِ آبیِ آن چشمِ روشن
یاد آور صبحِ خیال انگیزِ دریاست

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت
آنک چراغانی که در چشم تو برپاست

بیهوده می­کوشی که راز عاشقی را
از من بپوشانی که در چشم تو پیداست

ما هر دوان خاموش خاموشیم، اما
چشمان ما را در خموشی گفت­و­گوهاست

دیروزمان را با غروری پوچ گشتیم
امروز هم ز آنسان، ولی آینده ما راست

دور از نوازش­هایِ دستِ مهربانت
دستان من در انزوای خویش، تنهاست

بگذار دستم راز دستت را بداند
بی هیچ پروایی، که دست عشق با ماست.

حسین منزوی

ما می توانستیم زیباتر بمانیم
ما می توانستیم عاشق تر بخوانیم

ما می توانستیم بی شک ... روزی ... اما
امروز هم آیا دوباره می توانیم ؟

ای عشق ! ای رگ کرده ی پستان میش مادر
دور از تو ما ، این برِّگان بی شبانیم

ما نیمه های ناقص عشقیم و تا هست
از نیمه های خویش دور افتادِگانیم

با هفتخوان این تو به تویی نیست ، شاید
ما گمشده در وادی هفتاد خوانیم

چون دشنه ای در سینه ی دشمن بکاریم ؟
مایی که با هر کس به جز خود مهربانیم

سقراط را بگذار و با خود باش . امروز
ما وارثان کاسه های شوکرانیم

یک دست آوازی ندارد نازنینم
ما خامشان این دست های بی دهانیم

افسانه ها ،‌میدان عشاق بزرگند
ما عاشقان کوچک بی داستانیم

حسین منزوی