فیلسوفند عده‌ای ، سرمست از آموزه‌ها
                        زاهدند اما گروهی ، روزها و روزه‌ها

حاجیان بسیار ، اما این کجا و آن کجا ؟
                        بخت بد ؛ فیروزها و بخت خوش ؛ فیروزه‌ها

دور عاشق‌ها گذشت و دوره‌ی سیّاس‌هاست
                        می‌شکاند سنگ ، سرها را به جای کوزه‌ها

من ولی از نسل شیرین ، لیلی و عذرا  و نیست
                        بعدها مانند من حتی درون موزه‌ها

می‌خورد آخر سرش بر سنگ و برمی‌گردد او
                        گرگ باران‌دیده‌ با مهتاب دارد زوزه‌ها

مژگان عباسلو

خسته‌ام

از زمین و از زمان !

مرا ،

۷ ِ کوچکی بکش ،

                        در آسمان ...

مژگان عباسلو

آسمان کی دلش از خشکی این خاک گرفت؟
                                    ابرها فکر تو بودند که باران آمد

چه جهان‌بینی تلخی که تو را از کف داد
                                    هرکه با چتر از آن پس به خیابان آمد

بارها وقت سرودن به لب آورده‌امت
                                    بارها وقت سرودن به لبم جان آمد

ای به بویت همه جا پیرهنی آغشته
                                    ای بلایی که شبی بر سر کنعان آمد

من اگر دوست شدم با غمت افسرده مباش!
                                    لب به قول پدرم بود که دندان آمد

مژگان عباسلو

درد من و تمام تبر خورده‌ها یکی‌ست ؛
                        باور نمی‌کنیم که مُردیم مدتی‌ست

آنها در انتظار دوباره پرنده‌ای
                        من فکر بازگشت کسی که نبود و نیست

از هرکجا نرفته به من بازگشته‌ای
                        ای بومرنگ خسته‌ی من ! یک نفس بایست !

یک عمر می‌دویم و به جایی نمی‌رسیم
                        یک عمر می‌دویم ؟ دویدن برای چیست ؟!

در پیله خوش‌تریم که در چشم روزگار
                        کفتار و کرم و کفتر و پروانه هم یکی‌ست

بیچاره قلب من که در این جنگل شلوغ
                        خرگوش مرده زاده شد و لاک‌پشت زیست

مژگان عباسلو