عشق قصه‌ای بود که

مادر بزرگ ،

شب‌های زمستان

             برایم می‌بافت ؛

                        یکی از روو ، دوتا از زیر ...

بالاپوشی که هیچ‌گاه گرمم نکرد !

رضا کاظمی

حوّا هم که باشی

            من آدم نمی شوم

پس بی خودی

            جای بوسه

                        سیب تعارفم نکن !

رضا کاظمی

ما هیچ وقت به هم نمی رسیم !

سال هاست

       روبه روی هم

دوسوی ریل ها می ایستیم

به هم نگاه می کنیم

و شاخه های گل

            پژمرده می شوند

                           میان دست های مان

تقصیر ما نیست

قطارها

به سرعت می گذرند !

رضا کاظمی

خورشید

گرفته تر از آن است

             که بشود گفت : غروب

حتمن

مردی از رفتن

             مانده است

                        یا زنی از آمدن !

رضا کاظمی