با دریغی سنگین
شعر آمیخته با حسرت یک خاطره را
                        قصه حادثه ی برج و کبوتر را
                                                یک بار دیگر می خوانم

ای پرنده ی مهاجر ای مسافر
   ای مسافر من ، ای رفته به معراج
                        تو به اندازه ی قدرت پریدن
                        تو به اندازه ی دل بریدن از خاک
                                                                عزیزی ؛

زیر این گنبد نیلی ،‌ زیر این چرخ کبود
            توی یک صحرای دور ،‌ یه برج پیر و کهنه بود

یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
            از افق ، کبوتری تا برج کهنه پر گشود

خسته و گمشده از اون ور صحرا می اومد
            باد پراشو می شکست بارون بهش سیلی می زد

برج تنها سرپناه خستگی شد
            مهربونیش مرهم شکستگی شد

اما این حادثه ی برج و کبوتر
            قصه ی فاجعه ی دلبستگی شد

آخر این قصه رو ... تو می دونی .... تو می دونستی
                        من نمی تونم برم .... تو می تونی .... تو می تونستی

باد و بارون که تموم شد ، اون پرنده پر کشید
                        التماس و اشتیاقو ته چشم برج ندید

عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود
                        بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید

ای پرنده ی من ای مسافر من
                        من همون پوسیده ی تنها نشینم

هجرت تو هر چه بود معراج تو بود
                        اما من اسیر مرداب زمینم

راز پرواز و فقط تو می دونی ... تو می دونستی
                        نمی تونم بپرم .... تو می تونی .... تو می تونستی

آخر این قصه رو ... تو می دونی .... تو می دونستی
                        من نمی تونم برم .... تو می تونی .... تو می تونستی

اردلان سرفراز

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره
                        دادی منو به خاکِ این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خسته ن
                        آیینه های خالی دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
                        با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم از تو به شب رسیدم
                        نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد
                        شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش ...

ایرج جنتی عطایی

 تو آسمون زندگیم ، ستاره بوده بی شمار
            اما شبای بی کسیم یکی نمونده موندگار
                                                یکی نمونده از هزار

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای آخرین ، تنهاترین ، ‌آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای تو ، آشنای ناشناسم
            ای مرهم دست تو لباسم
                        دیوار شبم شکسته از تو
                                     از ظلمت شب نمی هراسم

انگار که زاده شده با من
            عشقی که من از تو می شناسم
                                    انگار که زاده شده با من
                                                 عشقی که من از تو می شناسم

ای آخرین تنهاتریم آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

تو بودی و هستی هنوز
            سهم من از این روزگار
                         با شب من فقط تویی
                                    ستاره ی دنباله دار
                                                با شب من فقط تویی

اردلان سرفراز

تو چشمتون چه قصه هاست نگاهتون چه آشناست
                             اگه بپرسین از دلم میگم گرفتار شماست

نگاهتون پیش منه حواستون جای دیگه ست
                             خیالتون اینجا که نیست پیش یه رسوای دیگه ست

نفس نفس تو سینه ام عطر نفسهای شماست
                            اگر که  قابل بدونین خونۀ دل جای شماست

می میرم از حسادت دلی که دلدار شماست
                            کاش میدونستم اون کیه که این روزا یار شماست

خوشا به حال اون کسی که توی رویای شماست
                            شما گناهی ندارین این روزگاره بی وفاست

تو خلوت شبونه ام خالی فقط جای شماست
                           تو جام مِی ، تموم شب ، نقش دو چشمای شماست

هما میرافشار

تحمل کن عزیز دل شکسته
            تحمل کن به پای شمع خاموش
                                    تحمل کن کنار گریۀ من
                                                به یاد دلخوشی های فراموش

جهان کوچک من از تو زیباست
            هنوز از عطر لبخند تو سرمست
                        واسه تکرار اسم ساده تو ست
                                    صدایی از منه عاشق اگر هست


منو نسپار به فصل رفتۀ عشق
            نذار کم شم من از آیندۀ تو
                        به من فرصت بده گم شم دوباره
                                                توی آغوش بخشایندۀ تو

به من فرصت بده برگردم از من
            به تو برگردم و یار تو باشم
                        به من فرصت بده باز از سر نو
                                         دچار تو گرفتار تو باشم

نذار از رفتنت ویرون شه جانم
            نذار از خود به خاکستر بریزم
                        کنار من که وا میپاشم از هم
                                    تحمل کن، تحمل کن عزیزم

به من فرصت بده رنگین کمون شم
                        از آغوش تو تا معراج پرواز
                                    حدیث تازه عشق توام من
                                                به پایانم نبر از نو بیآغاز

ایرج جنتی عطایی

 با تو این تن شکسته داره کم کم جون می گیره
آخرین ذرات موندن توی رگهام نمی میره

با تو انگار تو بهشتم ، با تو پرسعادتم من
دیگه از مرگ نمی ترسم ، عاشق شهامتم من

اگه رو حصیر بشینم ، اگه هیچ نداشته باشم
با تو من مالک دنیام  ، با تو در نهایتم من

با تو انگار تو بهشتم ، با تو پر سعادتم من
دیگه از مرگ نمیترسم ، عاشق شهامتم من

با تو شاه ماهی دریا ، بی تو مرگ موج تو ساحل
با تو شکل یک حماسه ، بی تو یک کلام باطل

بی تو من هیچی نمیخوام ، از این عمری که دو روزه
نرو تا غم واسه قلبم ، پیرهن عزا بدوزه

با تو انگار تو بهشتم ، با تو پر سعادتم من
دیگه از مرگ نمیترسم ، عاشق شهامتم من

ژاکلین

به تو از تو می نویسم ، به تو ای همیشه در یاد

                        ای همیشه از تو زنده لحظه های رفته بر باد

وقتی که بن بست غربت سایه سار قفسم بود

                        زیر رگبار مصیبت بی کسی، تنها کسم بود

وقتی از آزار پاییز برگ و باغم گریه می کرد

                        قاصد چشم تو آمد مژده ی روییدن آورد

به تو نامه می نویسم ای عزیز رفته از دست

                        ای که خوشبختی پس از تو گم شد و به قصه پیوست

ای همیشگی ترین عشق در حضور حضرت تو

                        ای که می سوزم سراپا تا ابد در حسرت تو

به تو نامه می نویسم نامه ای نوشته بر باد

                        که به اسم تو رسیدم قلمم به گریه افتاد

ای تو یارم، روزگارم گفتنی ها، با تو دارم

                        ای تو یارم از گذشته، یادگارم

به تو نامه می نویسم ای عزیز رفته از دست

                        ای که خوشبختی پس از تو گم شد و به قصه پیوست

در گریز ناگزیرم گریه شد معنای لبخند

                        ما گذشتیم و شکستیم پشت سر پل های پیوند

در عبور از مسلخ تن عشق ما از ما فنا بود

                        باید از هم می گذشتیم برتر از ما، عشق ما بود

ای تو یارم، روزگارم گفتنی ها با تو دارم

                        ای تو یارم، از گذشته یادگارم

به تو نامه می نویسم ای عزیز رفته از دست

                        ای که خوشبختی پس از تو گم شد و به قصه پیوست

اردلان سرفراز