هزار سال پیش از آنکه
جاده را رفتن آموخته باشند
دلتنگِ تو بودم ،
انگار
هزار سال منتظر بودم
بیایی پشت پنجرۀ اتوبوس
برایم دست تکان بدهی ،
تا این شعر را برایت بنویسم .
لیلا کردبچه
جایی برای شعر ...
شعری برای تـــو ...
وقتی که موجا مقصدشون ساحلِ توئه ! چشماتو روی بطریای نامه بر نبند ! این
آخرین امید رابینسون کروزوئه ! متروک و سوت و کور ، پر از گریه های من : یه تک درخت نخل و یه آلونک حقیر ، با ساحلی که
پر شده از ردپای من ... با خاطرات ناب و قشنگ تو پا به پا روز و شبای من خلاصه می شن تو شنیدن موسیقی
مداوم موجا و صخره ها با چن تا تخته پاره نمی شه به تو رسید صدبار اومدم به جنگِ خدایان موج ها صدبار این
جزیره شکستای من رو دید به بودنم کنار تو ، تو خواب دلخوشم تو زنده می شی تو دل رؤیام شب به شب ، من
تنها با خیال تو روزامو می کشم داری به یه ترانۀ من گوش می کنی کی باورش می شد که با یه چشم به هم زدن ، من
رو تو این جزیره فراموش می کنی ؟ این دریا کی میون من و عشق تو نشست ؟ دستای کی تو رو از لحظه هام گرفت ؟ کی
چشاتو روی این بی ستاره بست ؟ مابین بی خیالی تو و دلتنگیای من یه قایق از تو خط افق سر نمی رسه ، تا دست تکون
بدی روی عرشه ش برای من تنهایی سرنوشتِ رابینسون کروزوئه ! یه مردِ خسته توی جزیره س که تا ابد باور نداره رفتی و تو حسرتِ توئه...
یغما گلرویی
|
 جهان را به عـشـق کسی آفریده اند چون من که آفریده ام از عشق جهـــانی بـــرای تـــــو . . . حسین پناهی |
