چشم تو

    آبی نبود ،

            نام تو آبی بود

که آن همه مرا

به جستجوی نام خودم

میان این همه دریاچه های مرده ، سرگردان کرد

هر زن

 اگر دریاچه ای بوده

            یا نگینی آبی در انگشتر

حساب کنید

من به گرداب چند دریاچه ی مرده

یا در انگشتان چند زن آبی غرق شده ام

نام مرا ، نام تو دیوانه کرد

و آنچه یافتم

 آخر کار نه فیروزه بود

             نه زمرد کوه های شرق

چخماقی بود

از جنس آتش های کیهان

که به ژرفاهای گم دریای فارس

            خیس خورده و مرجانی شده بود

جنس من آبی نبود ، نام تو آبی بود

منوچهر آتشی

گفته بودی هر وقت که

         شعر می نویسی دوستم بدار

نمی دانم

از این همه شعر نوشتن است

                        که دیوانه وار دوستت دارم

یا از این همه دوست داشتن

                        که دیوانه وار شعر می نویسم

واهه آرمن

دیوانه نمی گوید دوستت دارم

دیوانه می رود

تمام دوست داشتن را

به هر جان کندنی ، جمع می کند از هر دری

می زند زیر بغل ؛

می ریزد پای کسی که

         قرار نیست بفهمد دوستش دارد ...

مهدیه لطیفی