گفتن دوستت دارم

همیشه شبیه دل به دریا زدن است

رها کردن تیری که دیگر هرگز به کمان باز نمی گردد .

دوستت دارم هر سرانجامی که بیابد ،

این تیر که رها شود ، دیگر هیچکس آن آدم قبلی نخواهد بود. 

می دانی ؛

با هربار گفتن دوستت دارم

ما سپر زمین می گذاریم ، زره از تن بیرون می کنیم

 و راضی می شویم به رضای روزگار

به خواهی بیا ببخشا ، خواهی برو جفا کن .

بی دفاع برابر آنکه دوستش داریم می ایستیم

در حالی که تنها پناهگاه مان همان دوستت دارم است

و اگر این سنگر سقوط کند … آخ که اگر این سنگر سقوط کند .

امیرحسین کامیار | سمت آبی آتش

اول آبی بود این دل ، آخر اما زرد شد

آفتابی بود ، ابری شد ، سیاه و سرد شد

آفتابی بود ، ابری شد ، ولی باران نداشت

رعد و برقی زد ولی رگبار برگ زرد شد

صاف بود و ساده و شفاف ، عین آینه

آه ، این آیینه کی غرق غبار و گرد شد ؟

هرچه با مقصود خود نزدیکتر می شد ، نشد

هرچه از هر چیز و هر ناچیز دوری کرد ، شد

هرچه روزی آرمان پنداشت ، حرمان شد همه

هرچه می پنداشت درمان است ، عین درد شد

درد اگر مرد است با دل راست رویارو شود

پس چرا از پشت سر خنجر زد و نامرد شد ؟

سر به زیر و ساکت و بی دست و پا می رفت دل

یک نظر روی تـــو را دید و حواسش پرت شد

بر زمین افتاد چون اشکی ز چشم آسمان

ناگهان این اتفاق افتاد : "زوجی فرد شد"

بعد هم تبعید و زندان ابد شد در کویر

عین مجنون از پی لیلی بیابانگرد شد

کودک دل شیطنت کرده است یک دم در ازل

تا ابد از دامن پر مهر مادر طرد شد

قیصر امین پور

حال من خوب است اما با تو بهتر می‌شوم‌

آخ‌... تا می‌بینمت یک جور دیگر می‌شوم‌

با تو حس شعر در من بیشتر گل می‌کند

یاسم و باران که می‌بارد معطر می‌شوم‌

در لباس آبی از من بیشتر دل می‌بری‌

آسمان وقتی که می‌پوشی کبوتر می‌شوم

آنقَدَرها مرد هستم تا بمانم پای تـــو

می‌توانم مایه‌ی گهگاه‌  دلگرمی شوم‌

میل‌، میل توست‌ ، امّا بی تو باور کن که من‌

در هجوم بادهای سخت‌، پرپر می‌شوم

مهدی فرجی

چشم تو

    آبی نبود ،

            نام تو آبی بود

که آن همه مرا

به جستجوی نام خودم

میان این همه دریاچه های مرده ، سرگردان کرد

هر زن

 اگر دریاچه ای بوده

            یا نگینی آبی در انگشتر

حساب کنید

من به گرداب چند دریاچه ی مرده

یا در انگشتان چند زن آبی غرق شده ام

نام مرا ، نام تو دیوانه کرد

و آنچه یافتم

 آخر کار نه فیروزه بود

             نه زمرد کوه های شرق

چخماقی بود

از جنس آتش های کیهان

که به ژرفاهای گم دریای فارس

            خیس خورده و مرجانی شده بود

جنس من آبی نبود ، نام تو آبی بود

منوچهر آتشی

دلتنگی ...

لحظه ای رهایم نمی کند

فقط از رنگی به رنگ دیگر در می آید  ...

گاهی

 از آبی چشمانت

            به سرخی لب هایت  ...

و گاهی ...

 از سیاهی موهایت

                 به تیرگی بختم . ..

کاظم خوشخو