پرواز هم دیگر
            رویای این پرنده نبود

دانه دانۀ
پرهایش را چید

            تا بر این بالش
                        خواب دیگری ببیند !

گروس عبدالملکیان

چند یاد چمن و حسرت پرواز کنم
                         بشکنم این قفس و بال و پری باز کنم                     
 
بس بهار آمد و پروانه و گل مست شدند
                         من هنوز آرزوی فرصت پرواز کنم

خار حسرت زندم زخمه به تار دل ریش
                         چون هوای گل و مرغان هم آواز کنم

بلبلم ، لیک چو گل عهد ببندد با زاغ
                         من دگر با چه دلی لب به سخن باز کنم

سرم ای ماه به دامان نوازش بگذار
                         تا در آغوش تو سوز غزلی ساز کنم

به نوایم برسان زان لب شیرین که چو نی
                         شکوه های شب هجران تو آغاز کنم
 
با دم عیسوی ام گر بنوازی چون نای
                         از دل مـرده بر آرم دم و اعـجـاز کـنـم

بوسه می خواستم از آن مه و خوش می خندید
                         که نیــازت بـدهـم آخــر اگـر نـاز کـنـم

سایه خون شد دلم از بس که نشستم خاموش
                         خـیـز تـا قـصه ی آن سرو سـرافراز کنم

هوشنگ ابتهاج

دلم گرفته است 

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را 

بر پوست کشیدهٔ شب می کشم


چراغ های رابطه تاریکند 

چراغ های رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب 

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار 

پرنده مردنی ست

فروغ فرخزاد

باید میدانستم

        عشق مرداب نیست

               و آغوش ، زمینگیرت نمی كند

دوست دارم

دوباره ، دستم را كه دراز می كنم

                        آسمان توی مشتم باشد

شبها ستاره بچینم

دلم كه گرفت ، با گنجشكها پرواز كنم

تو شاید به این حرفها بخندی

                      اما قلبم گواهی می دهد

                                          عشق یعنی همین

دیگر ، هرگز 

      به آغوشت باز نمی گردم

گیلدا ایازی