به شانه های سست ِ باد منم که تکیه داده ام

                                      به این دوچشم بی گناه عذاب ِ گریه داده ام

منم که از کوه ِ خودم همیشه کاه ساختم

                                      برگ ِ برنده داشتم ولی همیشه باختم

من از تمام آسمان به یک ستاره دلخوشم

                                     تویی که طول می کشی منم که وقت می کُشم

نگاه کن صداقتم اسیر صد فریب شد

                                     دل ِ من از هرچه که بود همیشه بی نصیب شد

صبح ندیده عمرمان زود غروب می شود

                                     تو خوب زندگی کن و ببین چه خوب می شود

کسی برای عاشقی حکم قفس نمی دهد

                                     جرم نکرده آدمی تقاص پس نمی دهد

به شانه های سست ِ باد منم که تکیه داده ام

                                     به این دوچشم بی گناه عذاب ِ گریه داده ام

منم که از کوه ِ خودم همیشه کاه ساختم

                                     برگ ِ برنده داشتم ولی همیشه باختم

افشین مقدم

باید میدانستم

        عشق مرداب نیست

               و آغوش ، زمینگیرت نمی كند

دوست دارم

دوباره ، دستم را كه دراز می كنم

                        آسمان توی مشتم باشد

شبها ستاره بچینم

دلم كه گرفت ، با گنجشكها پرواز كنم

تو شاید به این حرفها بخندی

                      اما قلبم گواهی می دهد

                                          عشق یعنی همین

دیگر ، هرگز 

      به آغوشت باز نمی گردم

گیلدا ایازی