یلدا

زنى ست كه

موهاش را تا كمر بلند كرده

ایستاده روبروى خودش

            و خطّ چشم مى كشد

زنى كه دستش

بوى سیب و آیینه گرفته

            لبش رنگ انار دندان خورده ...
           

كه لباس شبش حریر بى حریمى ست

كه مرد خواب هاى شبانه اش را به آن مى پیچد

یلدا

طولانى ترین گریه ى مردى ست

كه خواب نمى بیند ، كه تا كمر خم شده

            از وقتى زنش موهایش را كوتاه كرده و رفته ...

زنى كه خطّ چشمش ریخته

            بس كه وقت رفتن گریه كرده ...

یلدا

همین نبودن زنى ست

كه موهایش ، كمر مردى را خم كرده ...

كامران رسول زاده

این تابستان هم به پایان می‌ رسد

گرما که تمام شد

            غروب‌ های پاییز

مردان خسته

پناه می برند به آغوش زنان فداکار

و زنان دل گرفته

سر می‌‌ گذارند بر شانه مردان مهربان

و این طور می‌‌ شود

            که پاییز می‌‌ گرید

آدم‌ ها چشم در چشم هم می دوزند

و یک شهر می گرید

یک شهر باور می‌ کند

            که رستاخیز یعنی‌ دل آدم ها  ...

 نیکی‌ فیروزکوهی

زن ها گاهی اوقات

                    چیزی نمی گویند

چون

به نظرشان لازم نیست

                         که چیزی گفته شود

با نگاهشان حرف می زنند

به اندازه ی یک دنیا حرف می زنند  ...

            هرگز نباید از چشمان زنی ساده گذشت !

سیمون دو بووار

دریا

جاییست که باید

از غرق شدن در آن بترسی

آبی باشد

در شمال ایران ...

یا قهوه‌ای در چشم‌های یک زن

مژگان عباسلو

دیروز در خیابان

       زنی که چشمانش

هیچ شباهتی به چشمان تو نداشت

                                        لبخند زد به من

آهسته نزدیک شد

و با صدایی که

             هیچ شباهتی به صدای تو نداشت

                                                   صمیمانه پرسید  :

ما یک دیگر را کجا دیده‌ایم ؟

                  در آن قصه‌ی ناتمام نبود ؟


نمی‌دانم ؛ چرا آن زن

            ناگهان تو را به یادم آورد

                        و گفتم : چرا ، در آن قصه بود .

واهه آرمن

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست

                        این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست

این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق

                        دیگر دلی برای سفر رو به راه نیست

راندند مردم از دل پرکینه ، عشق را

                        گفتند : جای مست در این خانقاه نیست

دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی ست

                        شطرنج مسخره ست زمانی که شاه نیست

زن یک پرنده است که در عصر احتمال

                        گاهی میان پنجره ها هست و گاه نیست

افسرده می شوی اگر ای دوست حس کنی

                        جز میله های سرد قفس تکیه گاه نیست

در عشق آن که یکسره دل باخت ، برده است

                        در این قمار صحبتی از اشتباه نیست

فردا که گسترند ، ترازوی داد را

                        آنجا که کوه بیشتر از پرکاه نیست

سودابه رو سپید و سیاووش رو سفید

                        در رستخیز عشق کسی رو سیاه نیست

علیرضا بدیع

وقتی که چشم حادثه بیدار می شود

هفت آسمان به دوش من آوار می شود

خواب زنانه ای ست به تعبیر گل مکوش

گل در زمین تشنۀ ما خار می شود !

برخیز تا به چشم ببینی چه دردناک

آیینه پیش روی تو دیوار می شود

دیگر به انتظار کدامین رسالتی

وقتی عصای معجزه ها مار می شود

باز این که بود گفت انالحق که هر درخت

در پاسخ انالحق وی دار می شود

وحشت نشسته به هر برگ هر کتاب

تاریخ را ببین که چه تکرار می شود

محمد علی بهمنی