آورد نام شاعری ات را به لب کشید برداشت یک قلم و تورا با ادب کشید
نخلی کشیده قدّ تو را فرض کرد و بعد لب
های سرخ و خط زده ات را رطب کشید
آمیخت آب و آتش و توفان به هم و بعد چشم تو را شبیه زنان عرب کشید
از ترس کینه های زنان سپید چشم اندام بی نظیر تو را نیمه شب کشید
بر بوم خیره شد و نگاه تو را گریست آهی میان حسرت و تردید و تب کشید
دیگر قرار بود که هرگز ... ولی نشد !!! امشب دوباره عکس تو را بی سبب کشید
یک عمر دیر کردی و هرگز نیامدی یک عمر مرد ساعت خود را عقب کشید
فروغ تنگاب جهرمی
من برای دوست داشتن ات مدت
هاست آماده ام اما ... امان از تـــو ... امان از زن ها که همیشه دیر حاضر می شوید ...
شهریار بهروز 
|
 جهان را به عـشـق کسی آفریده اند چون من که آفریده ام از عشق جهـــانی بـــرای تـــــو . . . حسین پناهی |
