خانه ات سرد است ؟

خورشیدی

در پاکت می‌گذارم

             و برایت پست می‌کنم

ستاره‌ ی کوچکی

             در کلمه ای بگذار

                        و به آسمانم روانه کن 

                                        بسیار تاریک ام ...!

منوچهر آتشی

از ستاره ها

             دورتر نمی روم

                        تو همین جا منتظر باش

به گنجشک ها گفته ام

هوای دلتنگی ات را داشته باشند

                                    تا من برگردم ...

جایی میان

    همین ستاره ها

                چمشه ای ست

                        پوشیده از علف های نقره ای

مگر تو نمی خواستی

                        زیر نور ماه بنشینی

و درخت ها و گربه ها و

 شیروانی های نقره ای را تماشا کنی ؟

ماه از آب همین چشمه نوشیده است

                                    که این همه مهتابی ست

            کنار پنجره منتظرم باش !

حافظ موسوی

از تو می خواستم

باورم کنی که ساده هستم

که می خواستم با این شعرها تو را خوشبخت کنم

می خواستم باورم کنی

            که تحمل ام کم است

                        اما یک ثانیه مهربانی ات هم برایم بس است

***

از آن روز

در تمام شهر می پرسند

                        شما دو تا با هم ؟

می خواهند سر عقل ام بیاورند ؛

آن ها نمی دانند

فقط دو ستاره در آسمان مانده است ،

این چشم های تو

       این هم شعرهای من :

                                    بیا با من

بهنود فرازمند

چقدر گفتم

حال همه ی ما خوب است

             و باز تو حتی باورت نشد !

خُب

راستش را بخواهی

            آن روز باد می‌آمد

                        من هم دروغ گفته بودم به آسمان

یعنی گفته بودم خوبیم ، حالمان خوب است ،

                        - اما تو عاقل‌تر از آنی که باورت شود !

حالا دیدی تا تنفس گرم ستاره

            چند بوسه بدهکار دنیا بودیم  ؟!

با توام !

یک وقت نروی به پروانه ی نازنین

            از آوازهای پاییزی چیزی بگویی ،

به خدا من زنده‌ام هنوز

            من تا هفت مرگ وُ هفت کفن

                         از خواب این جهان ... نخواهم رفت !

مگر ما چقدر بدهکار این لحظه ایم ؟

گریه نکن عزیزم

بابای غمگین تو

تا بازآمدن آن پرستوی خسته

                        به خواب نخواهد رفت .

سید علی صالحی

می‌گویند

عمر من و تو

در محاسبات نجومی

            در حد پلک زدن یک ستاره هم نیست !

من

اما حاضرم زیر تک درختی

            پرت افتاده تر از تنهایی آدم

در پرتو حسن تو بنشینم

            و صد سالی یکبار ، پلک بزنم ...

عباس صفاری

 ناتوان گذشته ام ز کوچه ها
 نیمه جان رسیده ام به نیمه راه
 چون کلاغ خسته ای در این غروب
 می برم به آشیان خود پناه !

در گریز ازین زمان بی گذشت
در فغان ازین ملال بی زوال
رانده از بهشت عشق و آرزو
مانده ام همه غم و همه خیال

سر نهاده چون اسیر خسته جان
در کمند روزگار بدسرشت
رو نهفته چون ستارگان کور
در غبار کهکشان سرنوشت

می روم ز دیده ها نهان شوم
می روم که گریه در نهان کنم
یا مرا جدایی تو می کشد
یا ترا دوباره مهربان کنم

این زمان نشسته بی تو با خدا
آنکه با تو بود با خدا نبود
می کند هوای گریه های تلخ
آن که خنده از لبش جدا نبود

بی تو من کجا روم ؟ کجا روم ؟
 هستی من از تو مانده یادگار
من به پای خود به دامت آمدم
 من مگر ز دست خود کنم فرار !

 تا لبم دگر نفس نمی رسد
ناله ام به گوش کس نمی رسد
 می رسی به کام دل که بشنوی
ناله ای ازین قفس نمی رسد!

فریدون مشیری