میان تاریکی تو را صدا کردم

سکوت بود و نسیم که پرده را می برد .
در آسمان ملول ستاره ای می سوخت

ستاره ای می رفت ، ستاره ای میمرد !

ترا صدا کردم

ترا صدا کردم ، تمام هستی من ...

چو یک پیالۀ شیر میان دستم بود

نگاه  آبی ماه به شیشه ها می خورد

ترانه ای غمناک چو دود بر می خاست

ز شهر زنجره ها چو دود میلغزید

                                    به روی پنجره ها

تمام شب آنجا میان سینه ی من

کسی ز نومیدی نفس نفس می زد

کسی به پا می خاست کسی تو را می خواست

دو دست سرد او را دوباره پس می زد !

تمام شب آنجا ز شاخه های سیاه

غمی فرو میریخت کسی ز خود میماند

کسی ترا می خواند

            هوا چو آواری به روی او می ریخت

درخت کوچک من به باد عاشق بود

به بادِ بی سامان کجاست خانه ی باد ؟

                                    کجاست خانه ی باد ؟

فروغ فرخزاد

آنقدر از مقابل چشم تو رد شدم

تا عاقبت ستاره شناسی بلد شدم

منظومه ای برابر چشمم گشوده شد

آن شب که از کنار تو آرام رد شدم

گم بودم از نگاه تمام ستارگان

تا اینکه با دو چشم سیاهت رصد شدم

دیدم تو را در آینه و مثل آینه

من هم دچار ، از تو چه پنهان ، حسد شدم

شاید به حکم جاذبه شاید به جرم عشق

در عمق چشم های تو حبس ابد شدم

شاعر شدم ! همان کسی که تو را خوب می سرود

مثل کسی که مثل خودش می شود شدم

محمد سلمانی

ساده بودی مثل سایه .. مثل شبنم رو شقایق 
                        مثل لبخند سپیده .. مثل شب گریه‌ی عاشق 

بی تو شب دوباره آینه .. روبروی غم گرفته 
                        پنجره بازه به بارون .. من ولی دلم گرفته 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

وقت راهی شدن تو .. کفترا شعرامو بردن 
                        چشام از ستاره سوختن .. منو به گریه سپردن 

رفتی و شب پر شد از من .. از من و دلواپسی‌ها 
                        رفتی و منو سپردی .. به زوال اطلسی‌ها 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

ایرج جنتی عطایی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره
                        دادی منو به خاکِ این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خسته ن
                        آیینه های خالی دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
                        با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم از تو به شب رسیدم
                        نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد
                        شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش ...

ایرج جنتی عطایی

 تو آسمون زندگیم ، ستاره بوده بی شمار
            اما شبای بی کسیم یکی نمونده موندگار
                                                یکی نمونده از هزار

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای آخرین ، تنهاترین ، ‌آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای تو ، آشنای ناشناسم
            ای مرهم دست تو لباسم
                        دیوار شبم شکسته از تو
                                     از ظلمت شب نمی هراسم

انگار که زاده شده با من
            عشقی که من از تو می شناسم
                                    انگار که زاده شده با من
                                                 عشقی که من از تو می شناسم

ای آخرین تنهاتریم آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

تو بودی و هستی هنوز
            سهم من از این روزگار
                         با شب من فقط تویی
                                    ستاره ی دنباله دار
                                                با شب من فقط تویی

اردلان سرفراز

باید ترانه هامو توی بطری بندازم ، 

            وقتی که موجا مقصدشون ساحلِ توئه !

                        چشماتو روی بطریای نامه بر نبند ! 

                                    این آخرین امید رابینسون کروزوئه !


بی تو اتاق من یه جزیره س میون آب ، 

            متروک و سوت و کور ، پر از گریه های من :

                        یه تک درخت نخل و یه آلونک حقیر ، 

                                    با ساحلی که پر شده از ردپای من ...


هر روز دوره می کنم همۀ این جزیره رو ، 

            با خاطرات ناب و قشنگ تو پا به پا

                        روز و شبای من خلاصه می شن تو شنیدن

                                                موسیقی مداوم موجا و صخره ها


دارم مدام نقشه می کشم اما چه فایده ، 

            با چن تا تخته پاره نمی شه به تو رسید

                        صدبار اومدم به جنگِ خدایان موج ها 

                                    صدبار این جزیره شکستای من رو دید


هر شب میون ماسه ها از هوش می رم و 

            به بودنم کنار تو ، تو خواب دلخوشم

                        تو زنده می شی تو دل رؤیام شب به شب ، 

                                                من تنها با خیال تو روزامو می کشم


تو دورِ دورِ دور تو ویلای ساحلیت ، 

            داری به یه ترانۀ من گوش می کنی

                        کی باورش می شد که با یه چشم به هم زدن ، 

                                                من رو تو این جزیره فراموش می کنی ؟


بعد از کدوم بهانه اتاقم ، جزیره شد ؟ 

            این دریا کی میون من و عشق تو نشست ؟

                                    دستای کی تو رو از لحظه هام گرفت ؟ 

                                                کی چشاتو روی این بی ستاره بست ؟


دریا هنوز دراز کشیده میونمون ، 

            مابین بی خیالی تو و دلتنگیای من

                        یه قایق از تو خط افق سر نمی رسه ، 

                                    تا دست تکون بدی روی عرشه ش برای من


این قصه آخرش به رسیدن نمی رسه ، 

            تنهایی سرنوشتِ رابینسون کروزوئه !

                        یه مردِ خسته توی جزیره س که تا ابد

                                    باور نداره رفتی و تو حسرتِ توئه...

یغما گلرویی

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره کوچه به کوچه
                        باغ انگوری باغ آلوچه

دره به دره صحرا به صحرا
            اون جا که شبا پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ترسون و لرزون
            پاشو می‌ذاره تو آب چشمه
                        شونه‌ می‌کنه موی پریشون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ته اون دره
اون‌جا که شبا یکه و تنها
            تک‌درخت بید شاد و پرامید
                        می‌کنه به ناز دس‌شو دراز

که یه ستاره بچکه مثِّ یه چیکه بارون

             به جای میوه‌ش سر یه شاخه‌ش بشه آویزون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
            مث شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا که شب سیا
            تا دم سحر شهیدای شهر
                        با فانوس خون جار می‌کشن
                                                تو خیابونا سر میدونا :

عمو یادگار ! مرد کینه‌دار !
            مستی یا هشیار ، خوابی یا بیدار؟

مستیم و هشیار ، شهیدای شهر !
            خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر !

آخرش یه شب ماه می‌آد بیرون
                  از سر اون کوه بالای دره
                        روی این میدون رد می‌شه خندون

یه شب ماه می‌آد ، یه شب ماه می‌آد ...

احمد شاملو