دلمُرده بود و تنها ، بی هیچ اشتیاقی

یک مرد با شکستن در نقطه ی تلاقی

شور جوانی اش را گم کرده بود انگار

افتاد یاد عشق و... موهای پَرکلاغی

آخر چرا خدایا ، سهم من از تو این بود ؛

بغض گلو همیشه ، لبخند ... اتفاقی !

برخاست در مسیر بیهوده ای قدم زد

دلخوش به نور ماه و آواز کوچه‌­باغی

پیچید مثل هر شب در کوچه این ترانه

"صبرم زیاده اما ، عمری نمونده باقی"


رسول کامرانی

طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست
دلت آیینه ی ایوان طلاکاری هاست

باید از دور به لبخند تو قانع باشم
اخم تو عاقبت تلخ طمعکاری هاست

جای هر دفتر شعری که در آن نامت نیست
توی تاریک ترین گوشه ی انباری هاست

نفس بادصبا مشک فشان هم بشود
باز بوی خوش تو رونق عطاری هاست

باتو خوشبخت ترین مرد جهان خواهم شد
گرچه این خواسته ی قلبی بسیاری هاست

گاه آرامم و گاهی نگران ، دنیایم ؛
شرح آشفته ای از مستی و هشیاری هاست

نیمه ی خالی لیوان مرا پُر نکنید
دل من عاشق اینگونه گرفتاری هاست

رضا نیکوکار

همه می‌گویند :

                  چه مهربان است این مرد !

و کسی نمی‌داند

            لبخند توست روی لب‌هام

                        وقتی آن‌سوی دریاها یادم می‌کنی

رضا کاظمی

گفتمش شیرین ترین آواز چیست ؟ 

چشم غمگینش به رویم خیره ماند 

         قطره قطره اشکش از مژگان چکید

                         لرزه افتادش به گیسوی بلند  

                                          زیر لب غمناک خواند  

                                            ناله زنجیرها بر دست من ! 

گفتمش آنگه که از هم بگسلند ؟ 

خنده تلخی به لب آورد و گفت

            آرزویی دلکش است اما دریغ

                        بخت شورم ره برین امید بست

                                    و آن طلایی زورق خورشید را

                                         صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ 

                     در دل من با دل او می گریست 

گفتمش بنگر در این دریای کور 

         چشم هر اختر چراغ زورقی است ...

سر به سوی آسمان برداشت گفت

            چشم هر اختر چراغ زورقی ست

                 لیکن این شب نیز دریا یی ست ژرف

                                       ای دریغا پیروان !‌ کز نیمه راه 

                                     می کشد افسون شب در خواب شان 

گفتمش فانوس ماه می دهد

                         از چشم بیداری نشان ...

گفت اما در شبی این گونه گنگ

                        هیچ آوایی نمی آید به گوش 

گفتمش اما دل من می تپد

        گوش کن اینک صدای پای دوست  !

گفت ای افسوس در این دام مرگ 

                    باز صید تازه ای را می برند 

                                  این صدای پای اوست  

                                       گریه ای افتاد در من بی امان 

 
در میان اشک ها پرسیدمش

                  خوش ترین لبخند چیست ؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

             جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت لبخندی که عشق سربلند

                 وقت مردن بر لب مردان نشاند  

                                    من ز جا برخاستم بوسیدمش ...

هوشنگ ابتهاج

ساده بودی مثل سایه .. مثل شبنم رو شقایق 
                        مثل لبخند سپیده .. مثل شب گریه‌ی عاشق 

بی تو شب دوباره آینه .. روبروی غم گرفته 
                        پنجره بازه به بارون .. من ولی دلم گرفته 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

وقت راهی شدن تو .. کفترا شعرامو بردن 
                        چشام از ستاره سوختن .. منو به گریه سپردن 

رفتی و شب پر شد از من .. از من و دلواپسی‌ها 
                        رفتی و منو سپردی .. به زوال اطلسی‌ها 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

ایرج جنتی عطایی

می تراوید آفتاب از بوته ها
            دیدمش در دشت های نم زده
                         مست اندوه تماشا ، یار باد
                                    مویش افشان گونه اش شبنم زده

لاله ای دیدیم لبخندی به دشت
            پرتویی در آب روشن ریخته
                        او صدا را در شیار باد ریخت
                                    جلوه اش با بوی خاک آمیخته
 

رود تابان بود و او موج صدا
            خیره شد چشمان ما در رود وهم
                        پرده روشن بود او تاریک خواند
                                     طرح ها در دست دارد دود وهم

چشم من بر پیکرش افتاد گفت
                         آفت پژمردگی نزدیک او
                                    دشت دریای تپش آهنگ نور
                                                سایه میزد خندۀ تاریک او
 

سهراب سپهری . آوار آفتاب

خسته ام از لبخند اجباری خسته ام از حرفای تکراری
خسته از خواب فراموشی زندگی با وهم بیداری

این همه عشقای کوتاهو این تحمل های طولانی
سرگذشت بی سرانجام گمشدن تو فصل طوفانی

حقیقت پیش رومون بود ولی باور نمیکردیم
همینه روز روشن هم پی خورشید می گردیم

نشستیم روبروی هم تو چشمامون نگاهی نیست
نه با دیدن نه با گفتن به قدر لحظه راهی نیست

من و تو گم شدیم انگار تو این دنیای وارونه
که دریاشم پر از حسرت همیشه فکر بارونه

سراغ عشقو می گیریم تو اشک گریه ی آخر
تو دریای ترک خرده میون موج خاکستر

افشین یداللهی