این عکس آخری ست

             که می گیرم از تو به یادگار 

                                  نادیده گیر اشک مرا ، ای یار 

 "                         لبخند دلبرانه بزن لطفاً  " 

احسان پرسا 

همه ی این ها برای توست

تا لبخندی بزنی

            و من آرام بگیرم

ساز ِ دست هایم را کوک کرده ام

تو را می شناسند

               مگر می شود

                        خاطره باشد و تو نباشی ... ؟


کافیست

 نه با چشم ، با دل ات

                        من را بخوانی ...

سیدمحمد مرکبیان

برای پریدن ،

        لازم نیست پرنده باشم !

همین که بخندی ،

               بال در می آورم ...

پوپک رضایی

" آدم " اگر بودم 

به هوای چیدن

سیب سرخ لب هایت 

و پرسه بین گندم زار طلایی موهایت 

            بی درنگ می فروختم بهشتم را ...

                                    هبوطی در کار نیست ...

آدم هم نباشم ، از نسل آدمم

            چه کسی می تواند انکار کند 

                        نقطه ضعف های ارثی ام را ؟ 

                                     وسوسه ی سیب و گندم را ؟ 

نگاهم که می کنی ...

            لبخند که می زنم ...

                نفس که می کشیم در هوای هم ...

فراموشم می شود

داستان آدم و بهشت را ...

                        و تاریخ تکرار می شود

نفیسه سادات موسوی

قهر که می کنی
                        لبخند نزن

چای تلخ را
            در فنجان می ریزند
                                    نه در قندان !

 احسان پرسا

از شعبده باز هم کاری ساخته نیست

                        گیرم طناب بکشد از دل من تا دل تو

گیرم با دست هایی به پهلو باز

            که معلوم نیست ؛

 برای حفظ تعادل است یا برای بغل کردن تو

                        تمام طناب را راه بروم و نیفتم از دهان تو !

گیرم

 گرم بنوشی ام

            گرم بپوشی ام

                        گرم ببوسی ام

                                       گرم تر ...

یا گیرم این لبخند گرم کج ات

بحث انگیزترین تابلوی نقاشیِ قرن بعد شود

با این ها

چیزی از قدِ تنهایی های من

                             آب نمی رود

و هنوز شب ها

روی شعرها از این پهلو ... به آن پهلو ...

...

برای دوست داشتنت

            لبخندهایت را نه ...

                        دلت را لازم دارم !

مهدیه لطیفی

آلبومی قدیمی ام ،

            در زیرزمین خانه ای کلنگی

                        که واحدهایش را پیش فروش کرده اند

در انتظار دستی جامانده

در اعماق که شاید آجرها نمی گذارند

                                    خاطره ای فروریخته را ورق بزند

نجاتم بده

در من هنوز لبخندی هست

            که می تواند چیزی یادت بیاورد ...

 لیلا کردبچه