ای شما !
ای تمام عاشقانِ هر کجا !
                        از شما سوال می کنم :

نام یک نفر غریبه را
            در شمار نامهایتان
                         اضافه می کنید ؟

یک نفر که تا کنون ؛
 ردپای خویش را ،
            لحن مبهم صدای خویش را ،
                        شاعر سروده های خویش را
                                                      نمی شناخت

گرچه بارها و بارها
            نام این هزار نام را
                        از زبان این و آن شنیده بود

یک نفر که تا همین دو روز پیش
                        منکر نیاز گنگ سنگ بود
                                    گریه ی گیاه را نمی سرود
                                                            آه را نمی سرود

شعر شانه های بی پناه را
            حرمت نگاه بی گناه را
                        و سکوت یک سلامِ
                                    در میان راه را نمی سرود

نیمه های شب
            نبض ماه را نمی گرفت
                        روزهای چارشنبه ساعت چهار
                                    بارها شماره های اشتباه را نمی گرفت

ای شما !
ای تمام نامهای هر کجا !
            زیر سایبان دستهای خویش
                        جای کوچکی به این غریب بی پناه می دهید ؟

این دل نجیب را
این لجوج دیر باور عجیب را
            در میان خویش راه می دهید ؟

قیصر امین پور

باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد
آتش نشست و خنجر خود را غلاف کرد

گویی که آسمان سر نطقی فصیح داشت
با رعد سرفه های گران سینه صاف کرد

تا راز عشق ما به تمامی بیان شود
با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد

جایی دگر برای عبادت نیافت عشق
آمد به گرد طایفه ی ما طواف کرد

اشراق هر چه گشت ضریحی دگر نیافت
در گوشه ای ز مسجد دل اعتکاف کرد

تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمار
باید به بی گناهی دل اعتراف کرد

قیصر امین پور

این بوی غربت است ، که می آید
                        بوی برادران غریبم ؛ شاید
                                    بوی غریب پیرهنی پاره در باد

نه !
این بوی زخم گرگ نباید باشد
من بوی بی پناهی را از دور می شناسم

بوی پلنگ زخمی را در متن مه گرفته ی جنگل
بوی طنین شیهه ی اسبان را در صخره های ساکت کوهستان
            بوی کتان سوخته را در مشام ماه ، بوی پر کبود کبوتر را در چاه

این باد بی قراری وقتی که می وزد
دلهای سر نهاده ی ما
            بوی بهانه های قدیمی می گیرد

و زخمهای کهنه ی ما باز
                در انتظار حادثه ای تازه
                                    خمیازه می کشند

                                                       انگار بوی رفتن می آید
  

قیصر امین پور

این ترانه بوی نان نمی دهد
بوی حرف دیگران نمی دهد

 
سفره ی دلم دباره باز شد
سفره ای که بوی نان نمی دهد

نامه ای که ساده و صمیمی است
بوی شعر و داستان نمی دهد :

... با سلام و آرزوی طول عمر
که زمانه این زمان نمی دهد

کاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمی دهد

یک وجب زمین برای بغچه
یک دریچه آسمان نمی دهد

وسعتی به قدر جای ما دو تن
گر زمین دهد ، زمان نمی هدد

فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی دهد

هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستی تکان نمی دهد

هیچ کس به غیر ناسزا تو را
هدیه ای به رایگان نمی دهد

کس ز فرط های و هوی گرگ و میش
دل به هی هی شبان نمی دهد

جز دلت که قطره ای است بی کران
کس نشان ز بیکران نمی دهد

عشق نام بی نشانه است و کس
نام دیگری بدان نمی دهد

جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی دهد

نا امیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این ، نه آن ... نمی دهد

پاره های این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمی دهد

خواستم که با تو درد دل کنم
گریه ام ولی امان نمی دهد ...

قیصر امین پور

تو قله ی خیالی و تسخیر تو محال
بخت منی که خوابی و تعبیر تو محال

ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی
شرح تو غیر ممکن و تفسیر تو محال

عنقای بی نشانی و سیمرغ کوه قاف
تفسیر رمز و راز اساطیر تو محال

بیچاره ی دچار تو را چاره جز تو چیست ؟
چون مرگ ، ناگزیری و تدبیر تو محال

درکتاب چار فصل زندگی
صفحه ها پشت سر هم میروند
هریک از این صفحه ها ، یک لحظه اند
لحظه ها با شادی و غم میروند
 

آفتاب و ماه ، یک خط در میان
گاه پیدا ، گاه پنهان می شوند
شادی و غم نیز هریک لحظه ای
بر سر این سفره مهمان می شوند

گاه اوج خندۀ ما گریه است
گاه اوج گریۀ ما خنده است
گریه ، دل را آبیاری می کند
خنده یعنی اینکه دلها زنده است  

زندگی ترکیب شادی با غم است
دوست میدارم من این پیوند را
گرچه میگویند شادی بهتر است
دوست دارم گریه با لبخند را

قیصر امین پور

مبادا آسمان بی بال و بی پر
            مبادا در زمین دیوار بی در

                        مبادا هیچ سقفی بی پرستو
                                    مبادا هیچ بامی بی کبوتر
  

                                                            قیصر امین پور