با گریه های یکریز
            یکریز ، مثل ثانیه های گریز

با روزهای ریخته در پای باد
                        با هفته های رفته
                                    با فصل های سوخته

با سالهای سخت رفتیم و سوختیم
                        و فروریختیم با اعتماد خاطره ای در یاد


                                                                اما آن اتفاق ساده نیفتاد
  

قیصر امین پور

کودکی هایم اتاقی ساده بود
                        قصه ای ، دورِ اجاقی ساده بود

شب که می شد نقشها جان می گرفت
                        روی سقف ما که طاقی ساده بود

می شدم پروانه ، خوابم می پرید
                        خوابهایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پر از پوچی نبود
                        بازی ما جفت و طاقی ساده بود

قهر می کردم به شوق آشتی
                        عشق هایم اشتیاقی ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود
                        سختی نان بود و باقی ساده بود

قیصر امین پور

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغـــاز عالــم تو را دوست دارم

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم ؛ تـــــو را دوست دارم

نه خطی ، نه خالی ! نه خواب و خیالی  !

من ای حس مبهــــم تــــو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غـم ندیدم

به اندازه ی غم تو را دوست دارم

بیــــا تا صدا از دل سنگ خیــــزد

بگوییم با هم : تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد هم آواز با ما  :

تو را دوست دارم ، تو را دوست دارم

قیصر امین پور

در عصر احتمال به سر می بریم
                      در عصر شک و شاید
                      در عصر پیش بینی وضع هوا
                                  از هر طرف که باد بیاید
                                              در عصر قاطعیت تردید
عصر جدید
عصری که هیچ اصلی
          جز اصل احتمال ، یقینی نیست

اما من
    بی نام تو
           حتی یک لحظه
                         احتمال ندارم

چشمان تو ،
          عین الیقین من ؛
                      قطعیت نگاه تو ،
                                  دین من است .

من از تو ناگزیرم
                      من
                      بی نام ناگزیر تو می میرم

قیصر امین پور
  

من سایه ای از نیمۀ پنهانی خویشم

صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه
هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم

عالم همه هر چند كه زندان من و توست
از این همه آزادم و زندانی خویشم

تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست
چون خاطره خود جمع پریشانی خویشم

فردایی اگر باشد باز از پی امروز
شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم

حافظ مگر از عهدۀ وصف تو بر آید
با حسن تو حیران غزلخوانی خوانی خویشم

قیصر امین پور

دو دستم ساقه سبز دعایت
گـل اشـكم نثـار خاك پایـت

دلم در شاخه ی یاد تو پیچیـد
چو نیلوفر شكفتـم در هوایت

به یادت داغ بـر دل مـی نشانـم
زدیده خون به دامن می فشانم

چو نــی گر نالم از سوز جـدایـی
نیستان را به آتش می كشانم

به یادت ای چـراغ روشـن مـن
ز داغ دل بسوزد دامـن مـن

ز بس در دل گل یادت شكوفاست
گرفتـه بـوی گـل پیــراهن مـن

همه شب خواب بینم خواب دیدار
دلـی دارم دلـی بـی تـاب دیدار

تو خورشیدی و من شبنم چه سازم
نه تـاب دوری و نه تاب دیــدار

سـری داریـم و سـودای غـم تـو
پـری داریـم و پــروای غم تـو

غمت از هر چه شادی دلگشاتـر
دلـی داریـم و دریــای غم تـو

قیصر امین پور

رفتار من عادی است
اما نمی دانم چرا
          این روزها
          از دوستان و آشنایان
                      هرکس مرا می بیند
                                  از دور می گوید :
                                              این روزها انگار
                                              حال و هوای دیگری داری !

اما
من مثل هر روزم
با آن نشانیهای ساده
          و با همان امضا ، همان نام

                      و با همان رفتار معمولی
                                              مثل همیشه ساکت و آرام

این روزها تنها
حس می کنم

          گاهی کمی گنگم
                      گاهی کمی گیجم
حس می کنم
از روزهای پیش قدری بیشتر
          این روزها را دوست دارم

گاهی
- از تو چه پنهان -
          با سنگها آواز می خوانم
          و قدر بعضی لحظه ها را خوب می دانم

این روزها گاهی
          از روز و ماه و سال ، از تقویم
                      از روزنامه بی خبر هستم

حس می کنم گاهی کمی کمتر
          گاهی شدیدا بیشتر هستم

حتی اگر می شد بگویم
این روزها گاهی خدا را هم
          یک جور دیگر می پرستم

از جمله دیشب هم
          دیگر تر از شبهای بی رحمانه دیگر بود :

من کاملا تعطیل بودم
          اول نشستم خوب
                      جورابهایم را اتو کردم
                      تنها - خدود هفت فرسخ - در اتاقم راه رفتم
                                                          با کفشهایم گفتگو کردم
و بعد از آن هم
رفتم تمام نامه ها را زیر و رو کردم
                      و سطر سطر نامه ها را
                                  دنبال آن افسانه ی موهوم
                                              دنبال آن مجهول گشتم
چیزی ندیدم
تنها یکی از نامه هایم
          بوی غریب و مبهمی می داد
انگار
از لابه لای کاغذ تا خورده ی نامه
                      بوی تمام یاسهای آسمانی
                                              احساس می شد
دیشب دوباره
بی تاب در بین درختان تاب خوردم
                      از نردبان ابرها تا آسمان رفتم
                                              در آسمان گشتم
                                                          و جیب هایم را
                                                          از پاره های ابر پر کردم
جای شما خالی !
یک لقمه از حجم سفید ابرهای تُرد
                      یک پاره از مهتاب خوردم

دیشب پس از سی سال فهمیدم
          که رنگ چشمانم کمی میشی است
                                  و بر خلاف سالها پیش
                                              رنگ بنفش و اروغوانی را
                                                          از رنگ آبی دوست تر دارم
دیشب برای اولین بار
          دیدم که نام کوچکم دیگر
                      چندان بزرگ و هیبت آور نیست

این روزها دیگر
تعداد موهای سفیدم را نمی دانم
          گاهی برای یادبود لحظه ای کوچک
                      یک روز کامل جشن می گیرم
                                                          گاهی
                                                          صد بار در یک روز می میرم
حتی  
یک شاخه از محبوبه های شب
          یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است
گاهی نگاهم در تمام روز
          با عابران ناشناس شهر
                      احساس گنگ آشنایی می کند
گاهی دل بی دست و پا و سر به زیرم را
                      آهنگ یک موسیقی غمگین
                                              هوایی می کند
اما
غیر از همین حس ها که گفتم
          و غیر از این رفتار معمولی
          و غیر از این حال و هوای ساده و عادی
                                              حال و هوای دیگری
                                                                      در دل ندارم

                                                                      رفتار من عادی است

قیصر امین پور