گفتن دوستت
دارم
همیشه شبیه دل به دریا زدن است
رها کردن تیری که دیگر هرگز به کمان باز نمی گردد .
دوستت دارم هر سرانجامی که بیابد ،
این تیر که رها شود ، دیگر هیچکس آن آدم
قبلی نخواهد بود.
می دانی ؛
با هربار گفتن دوستت دارم
ما سپر زمین می گذاریم ، زره از تن بیرون
می کنیم
و
راضی می شویم به رضای روزگار
به خواهی بیا ببخشا ، خواهی
برو جفا کن .
بی دفاع برابر آنکه دوستش داریم می ایستیم
در حالی که تنها پناهگاه مان
همان دوستت دارم است
و اگر این سنگر سقوط کند … آخ که اگر این
سنگر سقوط کند .
امیرحسین کامیار | سمت آبی آتش
