خدا اگر تـــو بودی

همه‌ی فصل‌ها بهار بود

از درخت‌های سیب ،

شراب انگور می‌چکید و

گیلاس‌ها یکی در میان ،

 انار شکوفه می‌دادند

از پیامبران اگر یکی زن بود تـــو بودی

بی‌کتاب و دستور

 بی‌مشق و سرمشق

بی‌جنگ و شمشیر

عشق اگر لباس می‌پوشید

در آینه ، لب‌های تـــو بودند که می‌خندیدند

اما تـــو نه خدایی ، نه پیامبر

معشوق ساده‌ی منی ...

حتی اگر دلت نیاید

دو تخم مرغ را برای پختن نیمرویی بشکنی

حتی اگر بلد نباشی

از دوست داشتن حرف بزنی

باز هم من برایت می‌میرم ...

کامران فریدی

آدم برفی گفت :

من تنهاترین نوع آدمم

دقت کردی همه ما مرد هستیم ؟

هیچ زنی حاضر نشد در انتظار معشوق

در گوشه ی حیاطی چشم به راه بماند

حتی زنی بی جان ...

            از جنس برف ...

حتی فقط برای چند روز

حتی ساعاتی تا طلوع خورشید فردا ...!

فهیمه اشرفی

بهار دست های توست

و شکوفه های درختی که

 مثل لبخند تو نام اش را نمی دانم

سرخی گونه هات

دل سیب های هفت سین را برده

و نگاه تـــو سبز ترین خیال دنیاست

وقتی آفتاب گرم می افتد روی دیوار نگاه

حتمن جایی دورتر از اینجا

تو داری چشم هات را باز می کنی

چه ساده ایم ما

نمی دانیم این نسیم فروردین 

عطر گیسوهای معشوق است

افتاده به جانِ هوا

حالا این تو و این گنجشک های بی قرار

نشسته بر سپیدار ، سر کوچه پی بهار می گردند

من که هرچه گفتم‌شان

هنوز نیامده ای ، باورشان نشد ...

میلاد کاشانی

همانگونه که

نخستین نگاه چشمان یار

 مانند دانه ای در دل آدمی کاشته می شود

و نخستین بوسه ،

شکوفه ای است بر شاخه درخت زندگی ؛

پیوند عاشق و معشوق نیز نخستین گل آن دانه است

جبران خلیل جبران

پالتو ات را بپوش و راهی شو ، تا رسیدن به مرز تنهایی

کافه ها را یکی یکی طی کن ، در شب روسیاه یلدایی

خط بزن خاطرات عشق ات را ، دل بکن از خیال آغوشش

خسته شو از غبار سردی که ، خانه ات را گرفته بر دوشش

رد شو از این سکوت دردآور ، با غروری که هی لهش کردی

شب به شب در دلت بگو معشوق ، من نمی خواهمت که برگردی

پالتو ات را بپوش و راهی شو ، خالی از بغض های تکراری

عاشقی را بکش به صُلابه ، بین مخروبه های بی عاری

عاشقی امتداد تنهایی پیش معشوق های تو زرد است ...

پالتو ات را بپوش و باور کن عاشقی طعم تلخ یک درد است

سجاد صفری اعظم