پاییز آمدست که خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگر "من دوست دارمت"


بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت


باران بشو ، ببار به کاغذ ، سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت


پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی اگر خاک شوم تا بکارمت


اصرار می کنی که مرا زود تر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت


پاییز من ، عزیز غم انگیز برگریز

یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

 سید مهدی موسوی

بوی تو

بوی دست های خداست

که گل هایش را کاشته ، به خانه خود می رود

...

تو که با منی

صبحانه من لیوانی کهکشان شیری است

و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم برق می زند

...

محمد شمس لنگرودی

ما بدهکاریم ...

             به کسانی که

                         صمیمانه ز ما پرسیدند :

- معذرت می خواهم ؛

                         چندم مرداد است ؟
 

و نگفتیم ...

            چونکه مرداد

             
 گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است

حسین پناهی

+ امرور چهارشنبه ، اول مرداد است

+ مرداد داغ دست تو

"دوستت دارم" گفتن تو ،

            عجیب ترین کلمات جادویی دنیا هستند  ...

 

کافی است بگویی "دوستم داری" ؛


و من

تا صد سال دیگر هم

وقتی به این دوستت دارمی که گفتی

فکر کنم  ...

            در دلم باران ببارد ،

                        و عشق جوانه بزند  !


واقعا

اگر تو دوستم داشته باشی ؛

            دنیای من بدون هیچ گلی

                                    گلستان می شود  !!




كاظم خوشخو

گل ناز پرپر من ، آخرین همسفر من

                        جای لب های قشنگت ، مونده روی دفتر من

ای که شعر تلخ اشکات ، قصه ی غربت من بود

                        عینهو نفس کشیدن ، دیدنت عادت من بود

تو یه حرف تازه بودی واسه من

                         قصه ی دو نیمه و یکی شدن

                                   
تو به عشق یه معنی تازه دادی

                         طپش یه قلب و گرمای دو تن

میون دفتر شعرام رو تن سپید هر برگ

                        با همون خط قشنگت تو نوشتی : "یا تو یا مرگ"

ای رفیق نیمه راهم می دونم که تو نمُردی

                        ولی وقتی رفتی انگار پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ، ای همدرد

                         به نبودنت باید عادت کرد

اردلان سرفراز

همنیشین گل شدم دیدم که خارم سال ها

                          تازه فهمیدم که غمخواری ندارم سال ها

می روم چون ابر سرگردان به روی کوه و دشت

                          می روم تنها شوم شاید ببارم سال ها

کو زمین بایری تا مرهم دردم شود

                          من که از داغ دل خود، سوگوارم سال ها

بعد از این حتی اگر کوه یخی پیدا کنم

                          سر به روی شانه هایش می گذارم سال ها

خسته ام، این مرگ تدریجی امانم را برید

                         می شـمـــارم روزهــای آخــرم را سال ها

سید مهدی موسوی

غنچه با دل گرفته گفت :

گل به خنده گفت :

گفتگوی غنچه و گل
       از درون باغچه باز هم
                      به گوش می رسد !

تو چه فکر می کنی ....

                    کدام یک درست گفته اند ... ؟!

من فکر می کنم
    گل به راز زندگی اشاره کرده است !

قیصر امین پور