بانوی لحظه ی تحویل سال هام

بانوی از تو محول همه ی احوال هام

بانوی مه گرفته ، بانوی ماه

بانوی در شب تنهایی ام پناه

بانوی با تو شبم روز می شود

بانوی ترس های کودکی ام با تو می رود

بانوی کودکی ام عاشق تو بود

بانوی چارشنبه های پُر از انفجار و دود

بانوی من همیشه تو را خواب دیده ام

بانوی مثل تو هرگز ندیده ام

بانوی شعرهای من از تو شکوفه داد

بانوی بوی تو افتاده دست باد ،

بانو ! بهار من تویی  ...

 کامران رسول زاده

بیا دست بکشیم ؛

تـــو از من ،

            من از خودم

اینطوری هم تو

به زندگی ات می رسی ،

                        هم من می میرم ...

کامران رسول زاده

یلدا

زنى ست كه

موهاش را تا كمر بلند كرده

ایستاده روبروى خودش

            و خطّ چشم مى كشد

زنى كه دستش

بوى سیب و آیینه گرفته

            لبش رنگ انار دندان خورده ...
           

كه لباس شبش حریر بى حریمى ست

كه مرد خواب هاى شبانه اش را به آن مى پیچد

یلدا

طولانى ترین گریه ى مردى ست

كه خواب نمى بیند ، كه تا كمر خم شده

            از وقتى زنش موهایش را كوتاه كرده و رفته ...

زنى كه خطّ چشمش ریخته

            بس كه وقت رفتن گریه كرده ...

یلدا

همین نبودن زنى ست

كه موهایش ، كمر مردى را خم كرده ...

كامران رسول زاده

خبرش مثل ز ل ز ل ه

            در تمام من پیچیده ...

تو داری ترکم می کنی

            و من ترک می خورم آرام

                        که فرو بریزم شکوه رفتنت را ...

کامران رسول زاده

من حالمان خوب نیست

فدای سرت که شما خوب باشی

فدای سرتان که ما برای تو بمیرم

که بی ما بیمار نشوی خدای نکرده

شما فقط به ما بگو بمیرم

  من یکی یکی ، برای شما می میریم

کامران رسول زاده | دستورهای زبانی یک دیکتاتور عاشق

این اواخر به من فکر میکنی

                        و دلت برایم تنگ میشود

کاش زنده بودم و این روزها را میدیدم

کامران رسول زاده

تـــو

بازمانده ی

آخرین نسل معشوقان جهانی

بدون بوس و کنار

               بدون آغوش ...

شاید حتی وجود نداشته باشی !

بی اینهمه

             اما هنوز

                        دوستت دارم ...

کامران رسول زاده