شب ، ماه ، دریا
            و ماهی‌گیری تنها ؛

                        بی‌تور و بی‌قلاب !

آغوشت را باز کن دریا
            خودت را می‌خواهم این‌بار  .


رضا کاظمی

بازهم قلبی به پایم اوفتاد

بازهم چشمی به رویم خیره شد

بازهم در گیر و دار یک نبرد

عشق من بر قلب سردی چیره شد

بازهم از چشمه لبهای من

تشنه ای سیراب شد ، سیراب شد

بازهم در بستر آغوش من

رهوری درخواب شد ، درخواب شد

بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز

خود نمی دانم چه می جویم در او

عاشقی دیوانه میخواهم که زود

بگذرد از جاه و مال و آبرو

اوشراب بوسه میخواهد ز من

من چه گویم قلب پرامید را

او به فکر لذت و غافل که من

طالبم آن لذت جاوید را

من صفای عشق میخواهم از او

تا فدا سازم وجود خویش را

او تنی میخواهد از من آتشین

تابسوزاند در او تشویش را

او به من می گوید ا‌ی آغوش گرم

مست نازم کن ، که من دیوانه ام

من به او می گویم ای آشنا

بگذر از من ، من ترا بیگانه ام

آه از این دل ، آه از این جام امید

عاقبت بشکست و کس رازش نخواند

چنگ شد در دست هر بیگانه ای

ای دریغا ، کس به آوازش نخواند

فروغ فرخزاد

هربار که به تو فکر می کنم

            یکی از دکمه هایم شل می شود

انقراض آغوشم

 یک نسل به تاخیر می افتد

                و چیزی به نبضم اضافه می شود

                                    که در شعرهایم نمی گنجد

کافیست نام تو را بخوانم

تا ببینی ؛ لکنت ، عاشقانه ترین لهجه هاست

و چگونه لرزش لب های من ، دنیا را به حاشیه می برد


 دوستت دارم

با تمام واژه هایی که در گلویم گیر کرده اند

و تمام هجاهای غمگینی که برای تو شعر می شوند


 دوستت دارم با صدای بلند

             دوستت دارم با صدای آهسته

دوستت دارم و خواستن تو

جنینیست در من

            که نه سقط می شود

                                    نه به دنیا می آید


لیلا کردبچه

 
من این حال غریب را
به تمام احوال جهان ترجیح می دهم

همین که تو ایستاده باشی پشت به باد

و من هر ثانیه ، با هر وزش
            با وسوسه ی پریدن یا نپریدن
                                    توی آغوشت بجنگم

وقتی تمام مردان شهر
بی وسوسه و بی هیچ حال خوبی
                        آغوششان را نخ نما کرده اند

و تو اما با غرور کمرنگی بر بالای بلندت و
            لبخندی بی تفاوت اما آگاه ، بر لب هات
                        خودت را به کوچه ی علی چپ زده ای

چقدر دیوانه ات شدن
                  ساده تر می شود

مهدیه لطیفی

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی

با چشم هایت حرف دارم
می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم

از بهار ،
از بغض های نبودنت ،
            از نامه های چشمانم ...
                        که همیشه بی جواب ماند
...

باور نمی کنی ؟!
            تمام این روزها
                        با لبخندت آفتابی بود

اما
دلتنگی آغوشت ...
             رهایم نمی کند ،
                        به راستی ...
                       
            عشق بزرگترین آرامش جهان است

سید علی صالحی

چند یاد چمن و حسرت پرواز کنم
                         بشکنم این قفس و بال و پری باز کنم                     
 
بس بهار آمد و پروانه و گل مست شدند
                         من هنوز آرزوی فرصت پرواز کنم

خار حسرت زندم زخمه به تار دل ریش
                         چون هوای گل و مرغان هم آواز کنم

بلبلم ، لیک چو گل عهد ببندد با زاغ
                         من دگر با چه دلی لب به سخن باز کنم

سرم ای ماه به دامان نوازش بگذار
                         تا در آغوش تو سوز غزلی ساز کنم

به نوایم برسان زان لب شیرین که چو نی
                         شکوه های شب هجران تو آغاز کنم
 
با دم عیسوی ام گر بنوازی چون نای
                         از دل مـرده بر آرم دم و اعـجـاز کـنـم

بوسه می خواستم از آن مه و خوش می خندید
                         که نیــازت بـدهـم آخــر اگـر نـاز کـنـم

سایه خون شد دلم از بس که نشستم خاموش
                         خـیـز تـا قـصه ی آن سرو سـرافراز کنم

هوشنگ ابتهاج