اگر مرا دوست نداشته باشی

                        دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

                             و نه ناگهان محو شدن

مرگ ، دوست نداشتنِ توست

                        درست آن موقع که باید دوست بداری

رسول یونان

همنیشین گل شدم دیدم که خارم سال ها

                          تازه فهمیدم که غمخواری ندارم سال ها

می روم چون ابر سرگردان به روی کوه و دشت

                          می روم تنها شوم شاید ببارم سال ها

کو زمین بایری تا مرهم دردم شود

                          من که از داغ دل خود، سوگوارم سال ها

بعد از این حتی اگر کوه یخی پیدا کنم

                          سر به روی شانه هایش می گذارم سال ها

خسته ام، این مرگ تدریجی امانم را برید

                         می شـمـــارم روزهــای آخــرم را سال ها

سید مهدی موسوی

روزها همینگونه پر ملال

    یکی پس از دیگری عبور می کنند

                             در تنوعی کمرنگ و سالخورده


 ما روز به روز پیرتر و پیرتر می شویم

           شاخه و برگمان بتدریج فرو می ریزد

                                    و مانند همین درخت لخت

                                         که روبروی ما ایستاده است

                                                تنها به بهاری دیگر می اندیشیم


 فارغ از آنکه بهاری دیگر ؛

             همدیگر را تجربه خواهیم کرد یا نه !!!

قاسم حسن نژاد

گوشه ی چشم بگردان و مقدّر گردان

ما که هستیم در این دایره ی سرگردان ؟


دور گردید و به ما جرات مستی نرسید

چه بگوییم به این ساقی ساغر گردان ؟


این دعایی ست که رندی به من آموخته است

بار ما را نه بیفزا  ! نه سبک تر گردان !


غنچه ای را که به پژمرده شدن محکوم است

تا شکوفا نشده ، بشکن و پرپر گردان !


من کجا بیشتر از حق خودم خواسته ام ؟؟

مرگ حق است ، به من حق مرا برگردان !

فاضل نظری

گزیدم از میان مرگ ها ، این گونه مردن را

تو را چون جان فشردن در بر آن گه جان سپردن را


خوشا از عشق مردن در کنارت ، ای که طعم تو

حلاوت می دهد حتی شرنگ تلخ ِ مردن را


چه جای شِکوه زاندوه تو ؟ وقتی دوست تر دارم

من از هر شادی دیگر ، غم عشق تو خوردن را


تو آن تصویر جاویدی که حتی مرگ جادویی

نداند نقشت از لوح ضمیر من ستردن را


کنایت بر فراز دار زد جانبازی منصور

که اوج این است این ! در عشقبازی پا فشردن را


"سیزیف" آموخت از من در طریق امتحان آری ! 

به دوش خسته سنگ سرنوشت خویش بردن را


مرا مردن بیاموز و بدین افسانه پایان ده

که دیگر برنمی تابد دلم نوبت شمردن را


کجایی ای نسیم نابهنگام ! ای جوانمرگی ! 

که ناخوش دارم از باد زمستانی فسردن را !

حسین منزوی

من دراین تاریکی

فکر یک بره روشن هستم

که بیاید علف خستگی ام را بچرد

من دراین تاریکی

امتداد تر بازوهایم را زیر بارانی می بینم

که دعاهای نخستین بشر را تر کرد

من در این تاریکی

درگشودم به چمنهای قدیم

به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم

من در این تاریکی ریشه ها را دیدم

و برای بته نورس مرگ ، آب را معنی کردم

 سهراب سپهری . حجم سبز