سه شنبه

وسط هفته ایستاده است

            و تنهایی ازش می بارد 

نه پای رفتن دارد ، نه دل ماندن...

سه شنبه ها می توانم بفهمم

            مادر چرا با فروغ اشک می ریزد

سه شنبه ها می توانم بفهمم

وقتی پدر می گوید از من گذشته است 

                        شما فکری به حال باغچه کنید ...

منظورش از باغچه 

تنها همان رز کنار حیاط است !


سه شنبه ها

             می توانم بفهمم

 کجا ایستاده ام و چقدر غمگینم ...

و من فکر میکنم ...

فکر میکنم 

تـــو را شبیه سه شنبه ها دوستت دارم

انبوهم از دوست داشتنت

                        اما چه دلتنگ ...

سه شنبه ها

وسط دوست داشتن ات می ایستم

تنهایی ازم می بارد

نه پای رفتن دارم ، نه دل ماندن ...

و سه شنبه 

یعنی انبوه دلتنگی

            به وقت تنهایی ...

روشنک آرامش

آدم ها هیچ وقت برای مان تمام نمی شوند

آن هایی كه می روند

مانند آن هایی كه مانده اند

هر روز از روزنه ی ریز كوچكی درون مان را دید می زنند ...

درون ما پر از

 آدم های نصفه نیمه ی ناتمام است

كه خورده حساب های صاف نشده با ما دارند

آن هایی كه دل شان را شكسته ایم ،

 آن هایی كه دل مان را شكسته اند

...

همه ی آن ها همیشه

در سیر و آبادی و خرابی لحظه لحظه های زندگی مان دست دارند

به سان اشباحی كه

 گاهی بی هوا می آیند اما هرگز بی هوا نمی روند

همواره روبروی مان نشسته اند و سایه انداخته اند در آینه  ...

 مریم رحیمی

آدمها فکر می کنند

بعد از رفتنشان باید مانند

صندوق پستی زنگ زده و باران خورده

 درست در نقطه ای که رهایت کرده اند

 تا ابد منتظر پیغامشان بمانی،

اما نه ،

همیشه اینطور نیست

آدمها دل دارند ، پا دارند

بند دلشان که پاره شود ،

بند کفشهایشان را

            محکم می کنند و می روند

دوست داشتن فصل دارد

دوست داشتن زمان دارد

کدام باغی را دیده ای

زمستان که می شود لباسی از شکوفه بپوشد ؟

کدام مسافری را دیده ای

       که چمدان به دست سالها

 در ایستگاهی متروکه چشم به ریلها بدوزد ؟

تو دیر به سراغم آمدی

تو دیر برآورده شدی ،  آرزوی کوچک من !

          مثل برآورده شدن آرزوی کودکی ام در بزرگسالی

دوست داشتن ات

 دیگر به کارم نمی آید

              دیگر اندازه ام نمی شود.

گفته بودم ، نه ؟

دوست داشتن فصل دارد

دوست داشتن زمان دارد

مهسا مجیدی پور

دستم را به روی

            لحظه ها می کشم  ...

احساس می کنم

از آنجا که تـــو ایستاده ای

تا رویاهای من یک آغوش فاصله ست ...

همیشه باش !

تمام شمعدانی های حیاط می دانند

اینجا باران هم اگر ببارد ،

بدون تو بوی خشکسالی می دهم !

فرانک دهقانی

هر دلیل متفاوت

  آدمی را به اندوه دیگر

                        رهنمون می كند

خیلی‌ها

شب نشده

از روز خسته می‌شوند ...

فاطمه عباسی

ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ

ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﻡ ، ﺗـﺎ ﺑﻬﺎﺭ ؟

ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺁﯾﺎ !؟

ﺑﮕﻮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ

ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ، ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ

سیما قربانی