کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد
و جاده وسعت درد مسافر را نمی فهمد

دوباره وقت رفتن می شود کوچ پرستوها
و حتی آسمان مرغ مهاجر را نمی فهمد

پر از شک و یقینم بی تو ایمانی نخواهم داشت
خدا حرف دل این نیمه کافر را نمی فهمد

خیابان ها و ماشین های سر در گم نمی دانند
که دنیا درد انسان معاصر را نمی فهمد

چراغ سبز یا قرمز چه فرقی می کند وقتی
سواره ، خط کشی قلب عابر را نمی فهمد

حضور حاضر غایب که می گویند یعنی من
غریب افتاده ای که جمع حاضر را نمی فهمد

نمی خواهد بپرسی حال و روز واژه هایم را
کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد

سید علیرضا جعفری

ابری شدم که آه دلم را دمیده ام
این روزها تمام خودم را چکیده ام

با چشم های مانده به راهم پر از نگاه
تا دورْ دستِ پنجره ام قد کشیده ام

مثل کبوتری نگرانم که هر غروب
از پشت بام خاطره هایم پریده ام

این کوچه نای خسته پاییز چشم هام
من ، درد شاخه های درختی تکیده ام

انگار بین خاطره هایم زیادی ام
دلخسته ام قسم به خدایم بریده ام

بغضی گرفته راه نفس های بی تو را
از قلب خود صدای شکستن شنیده ام

اینجا کنار قاب نگاه ، چقدر زود
خالی تر از همیشه به پایان رسیده ام

کم کم پریده حال و هوای تو از سرم
اما هنوز رنگ خوشی را ندیده ام


اسماعیل زارع

دیگر اگر عریان شوی ، چون شاخه ای لرزان شوی
                        در اشکها غلطان شوی ، دیگر نمی خواهم ترا

گر باز همیارم شوی ، شمع شب تارم شوی
                        شادان ز دیدارم شوی ، دیگر نمی خواهم ترا

گر محرم رازم شوی ، بشکسته چون سازم شوی
                        تنها گل نازم شوی ، دیگر نمی خواهم ترا

گربازگردی از خطا ، دنبالم آیی هر کجا
                        ای سنگدل ، ای بیوفا ، دیگر نمی خواهم ترا

ابراهیم صهبا

یارت شوم ، یارت شوم ، هرچند آزارم کنی

نازت کشم ، نازت کشم ، گر در جهان خوارم کنی

بر من پسندی گر ستم ، دل را نسازم غرق غم

باشد شفابخش دلم ، کز عشق بیمارم کنی

گر رانی ام از کوی خود ، وز باز خوانی سوی خود

با قهر و قهرت خوشدلم ، هر عشوه در کارم کنی

من طایر پر بسته ام در کنج غم بنشسته ام

من کی قفس بشکسته ام تا خود گرفتارم کنی

من عاشقی دلداده ام ، بهر بلا آماده ام

یار من دلداده شو تا با بلا یارم کنی

ما را چو کردی امتحان ، ناچار گردی مهربان

رحم ، آخر ای آرام جان بر این دل زارم کنی

گر حال دشنامم دهی ، روز دگر جانم دهی

کامم دهی کامم دهی ، الطاف بسیارم کنی

شمع شب افروزم شوی ، غمخوار و دلسوزم شوی

هر روز و شب آفرین بر طبع سرشارم کنی.

ابراهیم صهبا

شب یلدا شد و گیسوی توام یاد آمد
                        دل‌ شیدای منش‌ باز به فریاد آمد

چه كنم‌ عشق‌ تو باشد به‌ سرم‌ وای زعشق‌
                        كه‌ چنین‌ برسر من‌ گشت‌ و به میعاد آمد

شده‌ این‌ دل‌ چه‌ پُر آتش‌ ز فریبایی‌ تو
                        تو قشنگی‌ و فریبا كه‌ چنین‌ شاد آمد

تب‌ عشقت‌ نرود هیچ‌ زاین‌ تن‌ به‌ برون‌
                        كه‌ به‌ هر جای‌ كنم‌ روی‌ تو را یاد آمد

تو چنان‌ بلبل‌ مستان‌ به‌ غزلخوانی‌ و خوش
‌                        به‌ نوایت‌ بشوم‌ شاد و به‌ ارشاد آمد

تو زعطرت‌ چه‌ سری‌ ازهمه‌ گل‌های‌ بهار
                        نه‌ كه‌ من‌ هر كه‌ دراین‌ ره‌ پی‌ امداد آمد

به‌ تمنّای‌ رُخت‌ باد بهاران‌ برخاست
                        ‌به‌ هوای‌ گل‌ رویت‌ همه‌ جا باد آمد

تو بیا ناز مكن‌ غمزه‌ به‌ من‌ هم‌ مفروش
                        ‌كه‌ چنین‌ ناز و ادا كی ز پریزاد آمد

دل مردم‌ اگرم شاد شود، وه نیكوست‌
                        كه خوشی‌ نیز هر آن‌ از دل‌ آباد آمد

گر فقیران به چنین شب دلشان خوش بادا
                        چه نكو با د و جزآن یك شب بیداد آمد

به‌ هوای‌ دل‌ یاران‌ دل‌ «فاتح‌» شاد است
‌                        شب‌ یلدا و‌ خدا رای چه رخداد آمد

ولی الله فتحی

صف بسته اند پیش تو دیوارها مدام

قد می کشند پشت سرت دارها مدام

جرم تو زندگی ست نفس می کشی زلال

سر می کشند دور و برت مارها مدام

تو میوه داری از همه سو سنگ می خوری

این است سرنوشت ثمردارها مدام

تو راست قامتی و تناور از این سبب

تحریک می شوند تبردارها مدام

آزاد می شوی دگر از بند ها ، اگر

راضی شوی به رسم دغل کارها مدام

آسوده می شوی تو از این فتنه های گنگ

عادت کنی اگر به لجن زارها مدام

اما  تو عاشقی ! تو عادت به منجلاب ؟!

اما  تو شاعری ! تو تو این عارها مدام ؟!

نه !  نه ! تو سبز و روشن و پربرگ و بر بمان

در حسرت نگاه تبردارها ، مدام  ...

  کاووس حسن لی

شانه را در هوس زلف کجت آزردم

بار کج بود که بر شانه به منزل بردم

اشک ، لب‌های پُر از زخم مرا تر می‌کرد

عوض بوسه فقط زخم زبان می‌خوردم

با دل تنگ به امید فرج می‌رفتم

باز با سر به دل سنگ تو برمی‌خوردم

مست می‌کردم و دنبال خودم می‌گشتم

آنقدر مست ، که گاهی به خودم می‌خوردم

دور باطل زدم و باختم و بازی را

در همان نقطه‌ی آغاز به پایان بردم

دم رفتن ، نفسی تنگ در آغوشم گیر

چادر گل‌گلی‌ات را کفنم کن ، مُردم

بهمن صباغ زاده