بگذار اگر این‌بار سر از خاک برآرم
بر شانه‌ی تنهایی خود سر بگذارم

از حاصل عمر به‌هدر رفته‌ام ای ‌دوست
ناراضی‌ام ، امّا گله‌ای از تو ندارم

در سینه‌ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌های خودم را بشمارم 

از غربت‌ام این‌قدر بگویم که پس ‌از تو
حتی ننشسته‌ست غباری به مزارم

ای کشتی جان ! حوصله کن می‌رسد آن‌روز
روزی که تو را نیز به دریا بسپارم

نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌بار به پیراهن تو بوسه بکارم

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

فاضل نظری

من که در تنگ برای تو تماشا دارم
                                    با چه رویی بنویسم غم دریا دارم ؟

دل پر از شوق رهاییست ، ولی ممکن نیست
                                    به زبان آورم آن را که تمنا دارم

چیستم ؟! خاطرۀ زخم فراموش شده
                                    لب اگر باز کنم با تو سخن ها دارم

با دلت حسرت هم صحبتی ام هست ، ولی
                                    سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم ؟

فاضل نظری

بعد از این بگذار قلب بی‌قراری بشكند
                        گل نمی‌روید، چه غم گر شاخساری بشكند

باید این آیینه را برق نگاهی می‌شكست
                        پیش از آن ساعت كه از بار غباری بشكند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه‌ام
                        صبر باید كرد تا سنگ مزاری بشكند

شانه‌هایم تاب زلفت را ندارد ، پس مخواه
                        تخته‌سنگی زیر پای آبشاری بشكند

كاروان غنچه‌های سرخ ، روزی می‌رسد
                        قیمت لبهای سرخت روزگاری بشكند

فاضل نظری

ای که برداشتی از شانه ی موری باری

                        بهتر آن بود که دست از سرِ من برداری

ظاهر آراسته ام در هوس وصل ، ولی

                        من پریشان تر از آنم که تو می پنداری

هر چه می خواهمت از یاد برم ممکن نیست

                        من تو را دوست نمی دارم اگر بگذاری

موجم و جرأتِ پیش آمدنم نیست ، مگر

                        به دل سنگ تو از من نرسد آزاری

بی سبب نیست که پنهان شده ای پشت غبار

                        تو هم ای آیینه از دیدنِ من بیزاری ؟!

فاضل نظری

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست

                        نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

فقط نه من به هوای تو اشک می ریزم

                        که هر چه رود در این سرزمین مسافر توست

همان بس است که با سجده دانه برچیند

                        کسی که چشم تو را دیده است و کافر توست

به وصف هیچ کسی جز تو دم نخواهم زد

                        خوشا کسی که اگر شاعر است ، شاعر توست

که گفته است که من شمع محفل غزلم ؟!

                        به آب و آتش اگر می زنم به خاطر توست

فاضل نظری

با هر بهانه و هوسی عاشقت شده است

                        فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است

چیزی ز ماه بودن تو کم نمی شود

                        گیرم که برکه ای نفسی عاشقت شده است

ای سیب سرخ غلت زنان در مسیر رود

                        یک شهر تا به من برسی عاشقت شده است

پر می کشی و وای به حال پرنده ای

                        کز پشت میلۀ قفسی عاشقت شده است

آیینه ای و آه که هرگز برای تو

                        فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است

فاضل نظری

نفس کشیدم و گفتی زمانه جانکاه است
 نفس نمی کشم ، این آه از پی آه است

در آسمان خبری از ستاره من نیست
که هر چه بخت بلند است ، عمر کوتاه است

به جای سرزنش من به او نگاه کنید
دلیل سر به هوا گشتن زمین ماه است

شب مشاهده چشم آن کمان ابروست
کمین کنید رقیبان سر بزنگاه است

اگر نبوسم ُ حسرت ، اگر ببوسم ُ شرم
شب خجالت من از لب تو در راه است ...

فاضل نظری