پیچک نگاهم دزدانه تا

پشت پنجره ی اتاق تو بالا آمده !

به کجا خیره شده‌ای ؟!

باران که بگیرد

            تمام پنجره پر از

                         پیچک خواهد بود ...

کیکاووس یاکیده

هزار سال پیش از آنکه

        جاده را رفتن آموخته باشند     

                                    دلتنگِ تو بودم ،

انگار

هزار سال منتظر بودم

بیایی پشت پنجرۀ اتوبوس

            برایم دست تکان بدهی ،

                        تا این شعر را برایت بنویسم  .

لیلا کردبچه

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی

وﻗﺘﻴﻜﻪ ﺗﻨﮓ ﻏﺮوب ، ﺑﺎرون ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻲزﻧﻪ

‫                        ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪﻫﺎی دﻧﻴﺎ ﺗﻮی ﺳﻴﻨﻪی ﻣﻨﻪ

‫
ﺗﻮی ﻗﻄﺮهﻫﺎی ﺑﺎرون ، ﻣﻴﺸﻜﻨﻪ ﺑﻐﺾ ﺻِﺪام

‫                        دﻳﮕﻪ ﻏﻴﺮ از ﻳﻪ دوﻧﻪ ﭘﻨﺠﺮه هیچی ﻧﻤﻴﺨﻮام

‫
ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻴﺸﻴﻨﻢ و آواز ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ

                        ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ واﺳﻪ رﺳﻴﺪﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺎرون ﻣﻲﻣﻮﻧﻢ

‫
زﻳﺮ ﺑﺎرون اﻧﺘﻈﺎرت رﻧﮓ ﺗﺎزه ای داره

‫                        ﻣﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖﺗﺮم اﻧﮕﺎر ، وﻗﺘﻲ ﺑﺎرون ﻣﻲﺑﺎره

‫ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﺎی ﺳﺮ روی ﺷﻮﻧﻢ ﻣﻴﺬاری

                        ‫ﺗﻤﻮم ﻏﺼﻪﻫﺎ رو از دل ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻲداری

‫
اﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺧﻮاﺑﻪ ، ﺧﻮاب ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه

‫                        وﻗﺖ ﺑﻴﺪاری ﺑﺎزم ﻏﻢ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﺣﻨﺠﺮه

‫

یغما گلرویی

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن
                        دو تا خسته دو تا تنها ، یکیشون تو یکیشون من

دیوار از سنگ سیاهه ، سنگ سرد و سخت خارا
                        زده قفل بی صدایی به لبای خسته ی ما

نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار
                        همه ی عشق من و تو قصه هست قصه ی دیدار

همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو
                        با همین تلخی گذشته شب و روزهای من و تو

راه دوری بین ما نیست اما باز اینم زیاده
                        تنها پیوند من و تو دست مهربون باده

ما باید اسیر بمونیم زنده هستیم تا اسیریم
                        واسه ما رهایی مرگه تا رها بشیم می میریم

کاشکی این دیوار خراب شه من و تو با هم بمیریم
                        توی یک دنیای دیگه دستای همو بگیریم

شاید اونجا توی دلها درد بیزاری نباشه
                        میون پنجره هاشون دیگه دیواری نباشه

 اردلان سرفراز