باد می وزید

         که تو پر کشیدی

شاد بودید 

           هم تو

                هم شکارچی گنگی

                                که از سر اتفاق

                                         در سایه ی شاخه ها می گذشت.

محمد شمس لنگرودی

من و تو دو تا پرنده ، تو قفس زندونی بودیم

                                    جای پَر زدن نداشتیم ، ولی آسمونی بودیم

ابر و بارونو می دیدیم ، اما دنیامون قفس بود

                                    چشم به دوردستا نداشتیم ، همینم واسه ما بس بود

اما یک روز اونایی که  ما رو با هم دوست نداشتن

                                    تو رو پَر دادن و جاتَم ، یه دونه آینه گذاشتن

منِ خوش باورِ ساده  فکر می کردم رو به رومی

                                    گاهی اشتباه می کردم ، من کدومم تو کدومی

با تو زندگی می کردم  قفسِ تَنگ و سیاهو

                                    عشق تو از خاطرم برد ، عشقِ پَر زدن تا ماهو

اما یک روز بادِ وحشی  رویاهامو با خودش برد

                                    قفس افتاد و شکست و  آینه افتاد و ترَک خورد

تازه فهمیدم دروغ بود  دنیایی که ساخته بودم

                                    دردم از اینه که عمری خودمو نشناخته بودم

تو تو آسمونا بودی   با پرنده های آزاد

                                    منِ تن خسته رو حتی  یه دفعه یادت نیفتاد

حالا این قفس شکسته راهِ آسمون شده باز

                                    اما تو قفس نشستم دیگه یادم رفته پرواز

شایان جعفرنژاد

گزیدم از میان مرگ ها ، این گونه مردن را

تو را چون جان فشردن در بر آن گه جان سپردن را


خوشا از عشق مردن در کنارت ، ای که طعم تو

حلاوت می دهد حتی شرنگ تلخ ِ مردن را


چه جای شِکوه زاندوه تو ؟ وقتی دوست تر دارم

من از هر شادی دیگر ، غم عشق تو خوردن را


تو آن تصویر جاویدی که حتی مرگ جادویی

نداند نقشت از لوح ضمیر من ستردن را


کنایت بر فراز دار زد جانبازی منصور

که اوج این است این ! در عشقبازی پا فشردن را


"سیزیف" آموخت از من در طریق امتحان آری ! 

به دوش خسته سنگ سرنوشت خویش بردن را


مرا مردن بیاموز و بدین افسانه پایان ده

که دیگر برنمی تابد دلم نوبت شمردن را


کجایی ای نسیم نابهنگام ! ای جوانمرگی ! 

که ناخوش دارم از باد زمستانی فسردن را !

حسین منزوی

خوش آنکه هستی من بر باد رفته باشد

سرتا به پای خویشم از یاد رفته باشد

ای دوست با من زار ، میکن هر آنچه خواهی

سهلست بر اسیری بیداد رفته باشد

گر در هوای وصلت صد خرمن وجودم

بر باد رفته باشد بر باد رفته باشد

وقت رحیل خواهم آن سو بود نگاهم

تا جان به نزد جانان دلشاد رفته باشد

گر بیستون صبرم هجران زپا درآورد

بادا بقای شیرین فرهاد رفته باشد

گردون بسی غمم ریخت برسر ولیک حاشا

از من بسوی گردون فریاد رفته باشد

در راه عشق باید پا را ثبات باشد

سر گو درین بیابان بر باد رفته باشد

در وادی محبت مجنون اسیر لیلیست

هر چند از دو عالم آزاد رفته باشد

شوخی به یک کرشمه صد مرغ دل کند صید

تا چشم برهم آید صیاد رفته باشد

ماهی به هر نگاهی بسمل کند سپاهی

تا دیده می گشایند جلاد رفته باشد

با کس بدی که کردی در خاطرت نگهدار

ور نیکی است بگذار از یاد رفته باشد

ای فیض در غم یار تن را خراب میدار

تا جان به نزد جانان آباد رفته باشد

فیض کاشانی

تنها تو می مانی ، ما می رویم از یـــاد

بوسه ی باد خزونی با هزار نامهربونی

                                زیر گوش برگ تنها میگه طعمه ی خزونی

برگ سبز و تر و تازه رنگ سبزشو می بازه

                                غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه

می کنه دل از درختو میشه آواره ی کوچه

                                کوچه ای که یادگاره روزای رفته و پوچه

می شینه گوشه ی کوچه چشم به آسمون میدوزه

                                 میکنه یاد گذشته دلش از غصه میسوزه

یاد باد ، یاد گذشته شاد باد

                               این دل زرد و تهی در حسرت دیدار باد

یاد روزایی که کوچه زیر سایه ی تنم بود

                             مهربون درخت عاشق مست عطر نفسم بود

سهم من از بوسه ی باد چی بگم ای داد و بیداد

                             همه زردی و تباهی مردن و رفتن از یاد

فروغ دانش

به شانه های سست ِ باد منم که تکیه داده ام

                                      به این دوچشم بی گناه عذاب ِ گریه داده ام

منم که از کوه ِ خودم همیشه کاه ساختم

                                      برگ ِ برنده داشتم ولی همیشه باختم

من از تمام آسمان به یک ستاره دلخوشم

                                     تویی که طول می کشی منم که وقت می کُشم

نگاه کن صداقتم اسیر صد فریب شد

                                     دل ِ من از هرچه که بود همیشه بی نصیب شد

صبح ندیده عمرمان زود غروب می شود

                                     تو خوب زندگی کن و ببین چه خوب می شود

کسی برای عاشقی حکم قفس نمی دهد

                                     جرم نکرده آدمی تقاص پس نمی دهد

به شانه های سست ِ باد منم که تکیه داده ام

                                     به این دوچشم بی گناه عذاب ِ گریه داده ام

منم که از کوه ِ خودم همیشه کاه ساختم

                                     برگ ِ برنده داشتم ولی همیشه باختم

افشین مقدم