لبخند تو

چون زورقی طلایی

که بر دریای نیلی گذر می کند

           از پیش چشمان خیره من گذشت

و من به یکباره

  زیبایی تو و تنهایی خود را یافتم


بیژن جلالی

شب ، ماه ، دریا
            و ماهی‌گیری تنها ؛

                        بی‌تور و بی‌قلاب !

آغوشت را باز کن دریا
            خودت را می‌خواهم این‌بار  .


رضا کاظمی

گاهی صخره‌ها هم گریه می‌کنند

            ندیده‌ای تو ، هرگز هم نخواهی دید

                        اما صخره‌ها هم گاهی گریه می‌کنند

نمی‌دانی چرا

هرگز هم به تو نخواهم گفت

            اما گریه می‌کنند صخره‌ها

دریا‌ها با خود غمی را می‌آورند و می‌برند

اما صخره‌ها نمی‌دانی ؛

            وقتی که گریه می‌کنند ...

                        وقتی که گریه می‌کنند ...

شهاب مقربین

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان ، دریا ! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه ، هی "من عاشقت هستم" شکست

بعد تو آیینه های شعر ، سنگم می زنند
دل به هر آیینه ، هر آیینه ای بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

نجمه زارع

ای طبیب زخمهای بی علاج
            ای قرار بی قراری ها بیا
                        کس نمی فهمد زبانِ زخم را
                                    ای دوای زخم کاری ها بیا !

کفش های آتشینت در بغل
            باز می دانم که در خوابم هنوز
                        تاول دستم نشان دست توست
                                    بی قرار و گیج و بی تابم هنوز !

من درختِ شعر نابت میشوم
            سایه سارِ واژه وارسته ات
                        فال می گیرم خیالِ خویش را
                                    در نگاهِ بیقرار و خسته ات !

قایق دریای ذهنت می شوم
            تا کران بی کران هر نورد
                        گو به خشم آید همه امواج ها
                                    جان سپر می سازم از بهر نبرد !

حسین پناهی . سالهاست که مرده ام

من آن ابرم که می آیم ز دریا
روانم در به در صحرا به صحرا
نشان کشتزار تشنه ای کو
که بارانم که بارانم سراپا

پرستوی فراری از بهارم
یک امشب میهمان این دیارم
چو ماه از پشت خرمن ها بر اید
به دیدارم بیا چشم انتظارم

کنار چشمه ای بودیم در خواب
تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

به شب فانوس بام تار من بود
گل آبی به گندمزار من بود
اگر با دیگران تابیده امروز
همه دانند روزی یار من بود

نسیم خسته خاطر شکوه آمیز
گلی را می شکوفاند دل آویز
گل سردی گل دوری گل غم
گل صد برگ و ناپیدای پاییز

من و تو ساقه یک ریشه هستیم
نهال نازک یک بیشه هستیم
جدایی مان چه بار آورد ؟ بنگر
شکسته از دم یک تیشه هستیم

سحرگاهی ربودندش به نیرنگ
کمند اندازها از دره تنگ
گوزن کوه ها دردره بی جفت
گدازان سینه می ساید به هر سنگ

سمندم ای سمند آتشین بال
طلایی نعل من ابریشمین یال
چنان رفتی بر این دشت غم آلود
که جز گردت نمی بینم به دنبال

تن بیشه پر از مهتابه امشب
پلنگ کوه ها در خوابه امشب
به هر شاخی دلی سامان گرفته
دل من در برم بی تابه امشب

غروبه راه دور وقت تنگه
زمین و آسمان خونابه رنگه
بیابان مست زنگ کاروانهاست
عزیزانم چه هنگام درنگه

ز داغ لاله ها خونه دل من
گلستون شهیدونه دل من
نداره ره به آبادی رفیقون
بیابون در بیابونه دل من

از این کشور به آن کشور چه دوره
چه دوره خانه دلبر چه دوره
به دیدار عزیزان فرصتت باد
که وقت دیدن دیگر چه دوره

متابان گیسوان درهمت را
بشوی ای رود دلواپس غمت را
تن از خورشید پر کن ورنه این شب
بیالاید همه پیچ و خمت را

گلی جا در کنار جو گرفته
گلی ماوا سر گیسو گرفته
بهار است و مرا زینت دشت گلپوش
گلی باید که با من خو گرفته

سحر می آید و در دل غمینم
غمین تر آدم روی زمینم
اگر گهواره شب وا کند روز
کجا خسبم که در خوابت ببینم

نه ره پیدا نه چشم رهگشایی
نه سوسوی چراغ آشنایی
گریزی بایدم از دام این شب
نه پای ای دل نه اسب بادپایی

چرا با باغ این بیداد رفته ست ؟
بهاری نغمه ها از یاد رفته ست ؟
چرا ای بلبلان مانده خاموش
امید گل شدن بر باد رفته ست ؟

به خاکستر چه آتش ها که خفته است
چه ها دراین لبان نا شکفته است
منم آن ساحل خاموش سنگین
که توفان در گریبانش نهفته است

نگاهت آسمانم بود و گم شد
دو چشمت سایبانم بود و گم شد
به زیر آسمان در سایه تو
جهان دردیدگانم بود و گم شد

هدیه ام از تولد ، گریه بود

خندیدن را تو به من آموختی

سنگ بوده ام ، تو كوهم كردی

برف بوده ام ، تو آبم كردی

آب می شدم

تو خانه دریا را نشانم دادی

می دانستم گریه چیست

خندیدن را تو به من هدیه كردی .

محمد شمس لنگرودی