چگونه باشی و چشم از نگاه بردارم ؟
چگونه از ته یک چاه ماه بردارم ؟

چه فرق دارد وقتی همیشه می‌بازم
سپید بردارم یا سیاه بردارم ؟

همیشه دلخوشی‌ام بوده آخر بازی
یکی دو مهره به عمد اشتباه بردارم

که تو برنده شوی از شکوه خندۀ تو
برای دلهره‌ام سرپناه بردارم

تو مثل قلیانی ، لب گذار روی لبم
به قدر ظرفیتم از تو آه بردارم

به لطف فاصله‌ها عشق پاک می‌ماند
مخواه فاصله‌ها را ... مخواه بردارم


حامد عسگری

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد

نه ...

  هیچ اتفاقی نمی افتد

روزها ،

 همانطور به رود شب می ریزند

                        که شب ها ، به سپیده ی روز

نه پرده ای 

به ناگهان کشیده می شود

نه سرانگشت شاخه ای 

               به هوای ماه می جنبد

و نه تو از راه می رسی !

رضا کاظمی

این بار که

از زیر داربست

            انگور و ماه

                        برمی گردی ،

                                    دستمالی بیاور

هیچ می دانستی

            مهربانی ام دارد خاک می خورد؟

یا هیچ می دانستی

                 دوستت که دارم

                                    زیباتری ؟

مهدیه لطیفی

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست

                        این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست

این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق

                        دیگر دلی برای سفر رو به راه نیست

راندند مردم از دل پرکینه ، عشق را

                        گفتند : جای مست در این خانقاه نیست

دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی ست

                        شطرنج مسخره ست زمانی که شاه نیست

زن یک پرنده است که در عصر احتمال

                        گاهی میان پنجره ها هست و گاه نیست

افسرده می شوی اگر ای دوست حس کنی

                        جز میله های سرد قفس تکیه گاه نیست

در عشق آن که یکسره دل باخت ، برده است

                        در این قمار صحبتی از اشتباه نیست

فردا که گسترند ، ترازوی داد را

                        آنجا که کوه بیشتر از پرکاه نیست

سودابه رو سپید و سیاووش رو سفید

                        در رستخیز عشق کسی رو سیاه نیست

علیرضا بدیع

تو ماه را

           بیشتر از همه دوست می‌داشتی

و حالا

    ماه هر شب

                تو را به یاد من می‌آورد

                                    می‌خواهم فراموشت كنم

اما این ماه

             با هیچ دستمالی

                              از پنجره ها پاک نمی‌شود  ...

رسول یونان

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی

یک عمر قناعت نتوان کرد الهی

دیریست که چون هاله همی دور تو گردم

چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی

بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر

در آرزوی آن که بیابم به تو راهی

نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن

سرگشته ام ای ماه هنرپیشه ، پناهی

در فکر کلاهند حریفان همه هشدار

هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی

بگریز در آغوش من از خلق که گلها

از باد گریزند در آغوش گیاهی

در آرزوی جلوۀ مهتاب جمالش

یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی

یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر

شایان گذشت تو مرا نیست گناهی

شهریار

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه که تصویر تو را قاب گرفت

خواستم نوح شوم ، موج غمت غرقم کرد
کشتی‌ام را شب طوفانی گرداب گرفت

در قنوتم ز خدا «عقل» طلب می‌کردم
«عشق» اما خبر از گوشۀ محراب گرفت

نتوانست فراموش کند مستی را
هر که از دست تو یک قطره می ناب گرفت

کی به انداختن سنگ پیاپی در آب
ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت ؟!

فاضل نظری