تو مست میشوی حتی با یک فنجان قهوه که از خطوط ته آن خبر نداری می خندم با اینکه می دانم تمام خطوط موازی از
ته فنجان من می گذرند تو ،
سرخی جا مانده بر لب فنجانم را می بوسی احساس می کنم آن اتفاق ناگزیر افتاده است پیش از آن که تو شمع روشن کنی
عود بسوزانی یک
دنیا بوسه حرامم کنی با چشمانی که بین عسل و فروردین مردد است ؛ برایم
فال فروغ بگیری من به خیانت عادت ندارم اما
مگر می شود به
این لحظه گفت :
نه ؟!!! نیلوفر لاری پور
او استکان چایی خود را نخورد و رفت بغض مرا به دست غزل ها سپرد و رفت گفتم نرو ! بمان ! قسم ات می دهم ولی تنها به روی حرف خودش پا فشرد و رفت گفتم که صد شمار بمان تا ببینم ات یک خنده کرد و تا عدد دَه شمرد و رفت گفتم که بی تو هیچمو او گفت 'بی' نه 'با' ! در بیت آخرین غزلم دست برد و رفت یعنی به قدر چای هم ارزش ...؟ نه بی خیال او استکان چایی خود را نخورد و رفت
حسین زحمتکش 
|
 جهان را به عـشـق کسی آفریده اند چون من که آفریده ام از عشق جهـــانی بـــرای تـــــو . . . حسین پناهی |
