اما ...

برای من

هرشب بی تو

            یـــلـــداســـت ...

منی که

زیر حافظ  چشمانت

            یادت را دانه دانه می‌کنم .

سید محمد مرکبیان

تا شب نشده

            خورشید را ...

لای موهایت می گذارم

                و عاشق می شوم

فردا ،

برای گفتن

         دوستت دارم

                        دیر است  ...

جلیل صفربیگی

"پایان شب سیه سپید است"

این سطر دفترچه ی خاطرات موهای من است  !


احسان پرسا

سرم را به جای شانه های تو ،

به دیوارهای بی اعتماد این شهر تکیه میدهم .

 
در کوچه هایی قدم میزنم

که مدت هاست از نبودن تو ، به خواب رفته اند .

آسمان ، در نبود تو

            مرثیه ی باران سر داده است

و من سالهاست ،

           در مهی غلیظ راه میروم .

شب های سیاه ،

با تماشای ماه ،

به این میرسم که چه قدر به تو شبیه است .

راز زیبایی این است:

آنچه به تو شبیه شود ،

            چشم نواز میشود .

در کوچه های "بی تو" قدم میزنم .

            دست هایم را به خودم می سپارم

                                    و موهای خیسم را به روسری .

خاطرات تو ، مرا آتش میزند .

و خونسردی مرا ،

            به باد میدهد .

به بودن تو سوگند ،

            هیچ چیز به وسعت رفتن تو ،

                                    مرا به شب نسپرده بود .

آن روز که آمدی ،

پاییز بود ، با بهاری که از تو ساخته بودم .

آن روز هم که می رفتی ،

بهار بود ، با پاییزی که تو خود ساخته بودی .

و من تو را ،

به خدایی سپردم که تو را از من ربود .

این خدایی که من دیدم ،

 . . .

کفر نمی گویم!

            آن روز که می رفتی ،

                                    مهتاب سفر کرد .

مهسا یوسفی

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد

نه ...

  هیچ اتفاقی نمی افتد

روزها ،

 همانطور به رود شب می ریزند

                        که شب ها ، به سپیده ی روز

نه پرده ای 

به ناگهان کشیده می شود

نه سرانگشت شاخه ای 

               به هوای ماه می جنبد

و نه تو از راه می رسی !

رضا کاظمی

می تراود مهتاب
            می درخشد شب تاب

نیست یکدم شکند
خواب به چشم کس ولیک
                        غم این خفته چند

خواب در چشم ترم می شکند
                        نگران با من استاده سحر

صبح میخواهد از من کز مبارک دم او
            آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر

در جگر لیکن خاری
            از ره این سفرم می شکند

نازک آرای تن ساق گلی
            که به جان اش کِشتم
                        و به جان دادم اش آب
                                    ای دریغا ! به برم می شکند

دست ها می سایم
            تا دری بگشایم
                        بر عبث می پایم
                                    که به در کس آید

در و دیوار به هم ریخته شان
                        بر سرم می شکند

می تراود مهتاب
            می درخشد شب تاب

مانده پای آبله از راه دراز
            بر دم دهکده مردی تنها
                        کوله بارش بر دوش

دست او بر در ،
            می گوید با خود :
                        غم این خفته چند
                                    خواب در چشم ترم می شکند

نیما یوشیج