تو آسمون زندگیم ، ستاره بوده بی شمار
            اما شبای بی کسیم یکی نمونده موندگار
                                                یکی نمونده از هزار

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای آخرین ، تنهاترین ، ‌آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای تو ، آشنای ناشناسم
            ای مرهم دست تو لباسم
                        دیوار شبم شکسته از تو
                                     از ظلمت شب نمی هراسم

انگار که زاده شده با من
            عشقی که من از تو می شناسم
                                    انگار که زاده شده با من
                                                 عشقی که من از تو می شناسم

ای آخرین تنهاتریم آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

تو بودی و هستی هنوز
            سهم من از این روزگار
                         با شب من فقط تویی
                                    ستاره ی دنباله دار
                                                با شب من فقط تویی

اردلان سرفراز

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره کوچه به کوچه
                        باغ انگوری باغ آلوچه

دره به دره صحرا به صحرا
            اون جا که شبا پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ترسون و لرزون
            پاشو می‌ذاره تو آب چشمه
                        شونه‌ می‌کنه موی پریشون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ته اون دره
اون‌جا که شبا یکه و تنها
            تک‌درخت بید شاد و پرامید
                        می‌کنه به ناز دس‌شو دراز

که یه ستاره بچکه مثِّ یه چیکه بارون

             به جای میوه‌ش سر یه شاخه‌ش بشه آویزون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
            مث شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا که شب سیا
            تا دم سحر شهیدای شهر
                        با فانوس خون جار می‌کشن
                                                تو خیابونا سر میدونا :

عمو یادگار ! مرد کینه‌دار !
            مستی یا هشیار ، خوابی یا بیدار؟

مستیم و هشیار ، شهیدای شهر !
            خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر !

آخرش یه شب ماه می‌آد بیرون
                  از سر اون کوه بالای دره
                        روی این میدون رد می‌شه خندون

یه شب ماه می‌آد ، یه شب ماه می‌آد ...

احمد شاملو

دلم گرفته است 

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را 

بر پوست کشیدهٔ شب می کشم


چراغ های رابطه تاریکند 

چراغ های رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب 

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار 

پرنده مردنی ست

فروغ فرخزاد

دوباره‌ دلم‌ واسه‌ غربت‌ چشمات‌ تنگه‌ 

            دوباره‌ این‌ دل‌ دیوونه‌ واست‌ دلتنگه‌

                        وقت‌ از تو خوندن‌ ستاره‌ی‌ ترانه ها ! 

                                    اسم‌ تو برای‌ من‌ قشنگترین‌ آهنگه‌ 
 

 بی‌ تو یک‌ پرنده ی‌ اسیر بی‌پروازم‌

            با تو اما می‌رسم‌ به‌ قله‌ی‌ آوازم‌

                        اگه‌ تا آخر این‌ ترانه‌ با من‌ باشی‌ ، 

                                     واسه‌ تو سقفی‌ از آهنگ‌ صدا می‌سازم‌ 
 

 با یه‌ چشمک‌ دوباره‌ منو‌ زنده‌ کن‌ ستاره‌ 

            نذار از نفس‌ بیفتم‌ ، تویی‌ تنها راه‌ چاره‌ 

                        آی‌ ستاره‌ ! آی‌ ستاره‌ ! بی‌ تو شب‌ نوری‌ نداره‌

                                                این‌ ترانه‌ تا همیشه‌ تو رو یاد من‌ میاره‌
 

 تویی‌ که‌ عشقمو از نگاه‌ من‌ می‌خونی‌ 

             تویی‌ که‌ تو طپش‌ ترانه‌هام‌ پنهونی‌ 

                         تویی‌ که‌ همنفس‌ همیشه‌ی‌ آوازی‌

                                     تویی‌ که‌ آخر قصه‌ی‌ منو‌ می‌دونی‌
 

 اگه‌ کوچه‌ی‌ صدام‌ یه‌ کوچه‌ی‌ باریکه‌ 

             اگه‌ خونه‌م‌ بی‌ چراغ‌ چشم‌ تو تاریکه‌ 

                        می‌دونم‌ آخر قصه‌ می‌رسی‌ به‌ داد من‌ 

                                     لحظه‌ی‌ یکی‌ شدن‌ تو آینه‌ها نزدیکه‌
 

 با یه‌ چشمک‌ دوباره‌ من‌ زنده‌ کن‌ ستاره‌

            نذار از نفس‌ بیفتم‌ ، تویی‌ تنها راه‌ چاره‌ 

                        آی‌ ستاره‌ ! آی‌ ستاره‌ ! بی‌ تو شب‌ نوری‌ نداره‌ 

                                                 این‌ ترانه‌ تا همیشه‌ تو رو یاد من‌ میاره‌

یغما گلرویی

گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند 

شب سلیس است، و یکدست ، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان ،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم ،

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست .

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا.

و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت  :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است. 

سهراب سپهری . حجم سبز