یلدا

زنى ست كه

موهاش را تا كمر بلند كرده

ایستاده روبروى خودش

            و خطّ چشم مى كشد

زنى كه دستش

بوى سیب و آیینه گرفته

            لبش رنگ انار دندان خورده ...
           

كه لباس شبش حریر بى حریمى ست

كه مرد خواب هاى شبانه اش را به آن مى پیچد

یلدا

طولانى ترین گریه ى مردى ست

كه خواب نمى بیند ، كه تا كمر خم شده

            از وقتى زنش موهایش را كوتاه كرده و رفته ...

زنى كه خطّ چشمش ریخته

            بس كه وقت رفتن گریه كرده ...

یلدا

همین نبودن زنى ست

كه موهایش ، كمر مردى را خم كرده ...

كامران رسول زاده

انگار مدتی است که احساس می‌کنم

            خاکستری‌تر از دو سه سال گذشته‌ام

                               احساس می‌کنم که کمی دیر است

دیگر نمی‌توانم

       هروقت خواستم

در بیست سالگی متولد شوم

انگار

فرصت برای حادثه

            از دست رفته است

از ما گذشته است

             که کاری کنیم

                        کاری که دیگران نتوانند

فرصت برای حرف زیاد است

اما ...

اما اگر گریسته باشی ...

آه  ...

مردن چه قدر حوصله می‌خواهد

بی‌آنکه در سراسر عمرت

            یک روز ، یک نفس

                        بی‌حس مرگ زیسته باشی !

انگار

این سالها که می‌گذرد

            چندان که لازم است

                                    دیوانه نیستم

احساس می‌کنم

که پس از مرگ

            عاقبت یک روز

                        دیوانه می‌شوم !

شاید برای حادثه باید

گاهی کمی عجیب‌تر از این باشم

با این همه تفاوت

احساس می‌کنم که

             کمی بی‌تفاوتی بد نیست

حس می‌کنم که انگار

            نامم کمی کج است

                        و نام خانوادگی‌ام ، نیز

از این هوای سربی خسته است

امضای تازه‌ی من

دیگر امضای روزهای دبستان نیست

ای کاش

آن نام را دوباره پیدا کنم

ای کاش

آن کوچه را دوباره ببینم

آنجا که ناگهان

یک روز نام کوچکم

             از دستم افتاد

            و لابه‌لای خاطره‌ها گم شد

آنجا که

یک کودک غریبه

با چشم‌های کودکی من نشسته است

از دور

لبخند او چه قدر

             شبیه من است  !

آه ، ای شباهت دور !

            ای چشم‌های مغرور !

این روزها که

جرأت دیوانگی کم است

            بگذار باز هم به تو برگردم !

بگذار دست کم

گاهی تو را به خواب ببینم !

                     بگذار در خیال تو باشم !

بگذار  ...

بگذریم ...!

این روزها خیلی

            برای گریه دلم تنگ است !

قیصر امین‌پور

به یک مورد شادی نیازمندیم

            ترجیحا پرنده داشته باشد

                         برای تنهایی سوت و کورمان

خبره باشد

 در امور مربوط به رفع دلتنگی

            آشنا به عصر دلگیر جمعه‌ها

                        به غروب‌های دونفره‌ی آبان

                                    به وقت گریه ، به حجم درد

بیاید و در دفتر دل ما ،

 بی‌بها و اجاره اسباب بچیند

بیاید و کشتی‌هایمان را از غرق شدن نجات دهد

بیاید و بخندد ...

عادتمان بدهد به خنده

به یک مورد

 شادی بی‌منت نیازمندیم

                        بیاید که بماند

حتی اگر گاهی که با اشتیاق

                زانوی غم را بغل کرده باشیم  !

کامران فریدی

انبوهی از این

بعدازظهر های جمعه را

            به یاد دارم كه در غروب آنها

                        در خیابان از تنهایی گریستیم

ما نه آواره بودیم ، نه غریب

اما ...

این بعدازظهر های جمعه

                   پایان و تمامی نداشت

می گفتند از كودكی به ما

                        كه زمان باز نمی گردد

اما نمی دانم چرا

این بعد از ظهر های جمعه باز می گشتند ...

احمدرضا احمدی

نگران من نباش !

آن دورها که ایستاده ای ،

            من روز به روز فیلسوف تر می‌شوم !

مثلا گریه ،

میعان روح است !

            خودم کشف کرده‌ام  .. .

مهدیه لطیفی

چقدر گفتم

حال همه ی ما خوب است

             و باز تو حتی باورت نشد !

خُب

راستش را بخواهی

            آن روز باد می‌آمد

                        من هم دروغ گفته بودم به آسمان

یعنی گفته بودم خوبیم ، حالمان خوب است ،

                        - اما تو عاقل‌تر از آنی که باورت شود !

حالا دیدی تا تنفس گرم ستاره

            چند بوسه بدهکار دنیا بودیم  ؟!

با توام !

یک وقت نروی به پروانه ی نازنین

            از آوازهای پاییزی چیزی بگویی ،

به خدا من زنده‌ام هنوز

            من تا هفت مرگ وُ هفت کفن

                         از خواب این جهان ... نخواهم رفت !

مگر ما چقدر بدهکار این لحظه ایم ؟

گریه نکن عزیزم

بابای غمگین تو

تا بازآمدن آن پرستوی خسته

                        به خواب نخواهد رفت .

سید علی صالحی

گریه کار کمی ست

            برای توصیف رفتنت ...

دارم به

 رفتار پرشکوهی

                 شبیه مرگ

                             فکر می کنم ...

کامران رسول زاده