مرگ هم به تساوی تقسیم نمی شود

عجبا !

 هیچ کس هنوز

به سهم کم اش از مرگ

                        اعتراض نکرده است

خیلی ها

سهم بیشتری از مرگ

               نصیب شان می شود

کودک بودم که درسینما

مردی از اسب افتاد و

آنقدر روی زمین کشیده شد که :

                         گریه چشم هایم را بست

بعد ها دانستم

 افتادن از اسب گریه ندارد  

خیلی ها از اصل می افتند و می میرند   

محمدعلی بهمنی

فال‌مان هرچه باشد،

                          باشد  ...

                                    حال‌مان را دریاب  !

خیال‌کن حافظ را گشوده‌ای و می‌خوانی  :

 
« مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید »

                        یا

                        « قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود »

چه فرق ؟

فال نخوانده‌ی تو

                       منم  !

محمدعلی بهمنی

دوست من دیدن اش آسان نبود

               پنجره اش رو به خیابان نبود

                        دوست من منظره ی بسته اش

                                                تارمی پر گل ایوان نبود

چهره گشایی که به چاه محاق

            چهره گری هاش نمایان نبود

                        طرح زمینی بزنم دوست را

                        دوست من هیچ جز انسان نبود

با من و تو فرق زیادی نداشت

            او فقط این گونه هراسان نبود

                        من پی دریوزه ی جسم ام اگر

                                    او پی دریوزگی جان نبود

دامنه ای داشت پر از آبشار

            منتظر رحمت باران نبود

                        بد خبران آنچه از او گفته اند

                                    با دل خوش باورمان ؛ آن نبود

دوست من با دل طوفانی اش

            جز پی آرامش طوفان نبود

                        دوست من نکته ی آغازهاست

                                    دوست من نقطه ی پایان نبود

با چه دریغی بسرایم از او

            او که خود از خویش پشیمان نبود

محمد علی بهمنی

تکیه بر جنگل پشت سر، روبروی دریا هستم
 آنچنانم که نمی دانم در کجای دنیا هستم

حال دریا آرام و آبی است ، حال جنگل سبز سبز است
 من که رنگم را باران شسته است ، در چه حالی آیا هستم ؟

کوچ مرغان را می بینم ، موج ماهی ها را نیز
 حیف انسانم و می دانم تا همیشه تنها هستم

وقت دل کندن از دیروز است یا که پیوستن بر امروز
من ولی در کار جان شستن ، از غبار فردا هستم

صفحه ای ماسه بر می دارم با مداد انگشتانم
 می نویسم : من آن دستی که رفت از دست شما هستم

مرغ و ماهی با هم می خندند ، من به چشمانم می گویم
 زندگی را میبینی ؛ بگذار این چنین باشم تا هستم

محمد علی بهمنی

وقتی که چشم حادثه بیدار می شود

هفت آسمان به دوش من آوار می شود

خواب زنانه ای ست به تعبیر گل مکوش

گل در زمین تشنۀ ما خار می شود !

برخیز تا به چشم ببینی چه دردناک

آیینه پیش روی تو دیوار می شود

دیگر به انتظار کدامین رسالتی

وقتی عصای معجزه ها مار می شود

باز این که بود گفت انالحق که هر درخت

در پاسخ انالحق وی دار می شود

وحشت نشسته به هر برگ هر کتاب

تاریخ را ببین که چه تکرار می شود

محمد علی بهمنی

تعداد ،

صورت مسأله را تغییر نمی دهد

حدس بزن ...

چند بار گفته ایم و

                         شنیده نشده ایم

چند بار شنیده ایم و

                       باورمان نشده است

                                                چند بار ...

پدرم می گفت :

پدر بزرگ ات ، " دوستت دارم " را

                        یک بار هم به زبان نیاورد ،

مادر بزرگ ات اما

                        یک قرن با او عاشقی کرد .

محمد علی بهمنی

نتوان گفت که این قافله وا می ماند

                            خسته و خفته از این خیل جدا می ماند

این رهی نیست که از خاطره اش یاد کنید

                            این سفر همره تاریخ به جا می ماند

دانه و دام در این راه فراوان اما

                            مرغ دل سیر ز هر دام رها می ماند

می رسیم آخر و افسانه وا ماندن ما

                            همچو داغی به دل حادثه ها می ماند

بی صداتر ز سکوتیم ولی گاه خروش

                            نعرۀ ماست که در گوش شما می ماند

بروید ای دلِ ‎تان نیمه ! که در شیوۀ ما

                             مرد با هر چه ستم، هر چه بلا می ماند

محمدعلی بهمنی