به تو که میرسم

و بوسه هایت را ردیف می کنی

قافیه دلم را می بازم

چشمانِ تو شاعرم می کند

تو خلقِ دوباره ی شعری

نه نیمایی ، نه سپید

آوازی که ردیف نمی شناسد

و نُت ها را سر در گم می کند

تومثلِ برفی

آرام و باشکوه

و نفسهایت نسیمی که

هر زمستانی را بهار می کند

شانه هایت را برای فرداها دوست دارم

سارای

سبزه ها در بهار می رقصند ،

                   من در کنار تو به آرامش می رسم

و آنجا که 

    هیچ کس به یاد ما نیست

                        تو را عاشقانه می بوسم

تا با گرمی نفسهایم ،

 به لبانت جان دهم

و با گرمی نفسهایت ، 

                         جانی دوباره گیرم .

دوستت دارم ،

با همه هستی خود ،

                   ای همه هستی من

و هزاران بار خواهم گفت :

                        دوستت دارم را ...

نیما یوشیج

به شاخ و برگم اعتماد نکن ،

                        تکیه بر هیچ می زنی !

من ؛

درخت خوش باوری که

             به بهار دل بسته بودم ،

اما

به موریانه ها ، باختم ...

کامران رسول زاده

سرم را به جای شانه های تو ،

به دیوارهای بی اعتماد این شهر تکیه میدهم .

 
در کوچه هایی قدم میزنم

که مدت هاست از نبودن تو ، به خواب رفته اند .

آسمان ، در نبود تو

            مرثیه ی باران سر داده است

و من سالهاست ،

           در مهی غلیظ راه میروم .

شب های سیاه ،

با تماشای ماه ،

به این میرسم که چه قدر به تو شبیه است .

راز زیبایی این است:

آنچه به تو شبیه شود ،

            چشم نواز میشود .

در کوچه های "بی تو" قدم میزنم .

            دست هایم را به خودم می سپارم

                                    و موهای خیسم را به روسری .

خاطرات تو ، مرا آتش میزند .

و خونسردی مرا ،

            به باد میدهد .

به بودن تو سوگند ،

            هیچ چیز به وسعت رفتن تو ،

                                    مرا به شب نسپرده بود .

آن روز که آمدی ،

پاییز بود ، با بهاری که از تو ساخته بودم .

آن روز هم که می رفتی ،

بهار بود ، با پاییزی که تو خود ساخته بودی .

و من تو را ،

به خدایی سپردم که تو را از من ربود .

این خدایی که من دیدم ،

 . . .

کفر نمی گویم!

            آن روز که می رفتی ،

                                    مهتاب سفر کرد .

مهسا یوسفی

چند یاد چمن و حسرت پرواز کنم
                         بشکنم این قفس و بال و پری باز کنم                     
 
بس بهار آمد و پروانه و گل مست شدند
                         من هنوز آرزوی فرصت پرواز کنم

خار حسرت زندم زخمه به تار دل ریش
                         چون هوای گل و مرغان هم آواز کنم

بلبلم ، لیک چو گل عهد ببندد با زاغ
                         من دگر با چه دلی لب به سخن باز کنم

سرم ای ماه به دامان نوازش بگذار
                         تا در آغوش تو سوز غزلی ساز کنم

به نوایم برسان زان لب شیرین که چو نی
                         شکوه های شب هجران تو آغاز کنم
 
با دم عیسوی ام گر بنوازی چون نای
                         از دل مـرده بر آرم دم و اعـجـاز کـنـم

بوسه می خواستم از آن مه و خوش می خندید
                         که نیــازت بـدهـم آخــر اگـر نـاز کـنـم

سایه خون شد دلم از بس که نشستم خاموش
                         خـیـز تـا قـصه ی آن سرو سـرافراز کنم

هوشنگ ابتهاج

روزها همینگونه پر ملال

    یکی پس از دیگری عبور می کنند

                             در تنوعی کمرنگ و سالخورده


 ما روز به روز پیرتر و پیرتر می شویم

           شاخه و برگمان بتدریج فرو می ریزد

                                    و مانند همین درخت لخت

                                         که روبروی ما ایستاده است

                                                تنها به بهاری دیگر می اندیشیم


 فارغ از آنکه بهاری دیگر ؛

             همدیگر را تجربه خواهیم کرد یا نه !!!

قاسم حسن نژاد