در زندگی 

یک روزهایی میشود

که دوست داری بزنی به بیابان

بیابان پیدا نمی کنی می زنی به خیابان

با دنیا که هیچ ، با خودت هم قهر می کنی

منتظری  ...

منتظر  " اویِ " زندگیت

منتظری ببینی حواسش

اصلا به قهر کردنت هست !؟

روز هایی می شود در زندگیت

دوست داری بهانه گیر شوی

تو لوس شوی و " اویِ" زندگیت بگوید  :

اجازه هست ؟

اجازه هست روی ماه شما را ببوسم ؟

اجازه هست من به دور شما بگردم

اجازه هست دردهایت را مرهمی باشم 

روزی هم می شود

طرز نگاهت ، لحن حرفهایت ،

نوع رفتارت ، سرد می شود

نه اینکه واقعا اینطور باشد ... نه  !

همه ی همه اش بهانه ست

می خواهی چیز هایی بفهمی  ...

بفهمی اوی زندگی ات

حواسش به این همه سردی هست !؟؟

و امان از آن زمانی که نفهمند 

نفهمند ، نفهمند ... 

به یکباره

به هم می ریزی

از هم می پاشی

سرد می شوی  ...

عادل دانتیسم

ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ؛

 ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺣﯿﺎﺕ ؛

 ﺑﺨﺎﺭ ﮔﺮﻡ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ !

ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ :

ﺁﻫﺎﯼ ﻓﻼﻧﯽ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻟﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ؟

            ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ؟ ﭼﺮﺍﻏﺶ ﻧﻮﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻨﻮﺯ ؟

تک تک لحظه ها را زندگی کنیم ،

 آنطور که اگر فردایی نبود راضی باشیم

محمود دولت آبادی

باید با من حرف می زدی

من محتاج یک جمله بودم

جمله ای از تو که مرا

 از آغوش زنجیرهای ننوشتن ، برهاند

باید با من حرف می زدی

    تا چیزی می نوشتم

کلید ادامه ی زندگی ،

در حنجره ی تو بود

در صدای تـــو ….

تویی که در من ،

         من را گم کرده بودی

سید محمد مرکبیان

زندگی من

یعنی شیب خط گردنت

            وقتی به پهنای شانه ات می رسد

یعنی رگ برجسته ی دست هایت

            وقتی آنها را در هوا تکان می دهی

یعنی مهربانی شباهنگام و خواب آلودت

            وقتی که می پرسی : "سردت نیست؟"

یعنی رگه های قرمز چشمانت

            وقتی خستگی در چشمانت موج می زند

یعنی موهای خیس روی

 پیشانی ات که به عطسه می اندازدت

زندگی من یعنی تـــو !

یعنی همین دلتنگی نفس گیر

            وقتی این شعر را برایت می نویسم ...

عادل دانتیسم

زندگی ، بی تو پر از غم شدنش حتمی بود

با تو امّا غم من کم شدنش حتمی بود

همه جا ، از همه کس زخم زبان می خوردم

این وسط اسم تو مرهم شدنش حتمی بود

رگ خواب تو اگر دست دلم می افتاد

قصّه ی عشق ، فراهم شدنش حتمی بود

پا به پای من اگر آمده بودی در شهر

این خبر سوژه ی عالم شدنش حتمی بود

بین ما موش دواندند ! خودت می دانی

چون که این رابطه محکم شدنش حتمی بود

سیب و قلیان دو سیب و من و تو ... در این حال

شخص ابلیس هم آدم شدنش حتمی بود !

شک ندارم که اگر پای تو در بین نبود

"جنّت آباد" جهنّم شدنش حتمی بود ...

امید صباغ نو

گاهی امنیت

 همه اش خلاصه می شود

به یک آغوش امن ،

          به یک بوسه از ته دل ،

به یک دوستت دارم ناب ،

            به یک دلم برایت تنگ شده ،

به یک چشمهایت چرا نم دارد ،

به یک من اینجایم ، دلم آنجاست که تـــو هستی

امنیت ساده تر از

 آن چیزی ست که خیالش را می کنی ،

یک لبخند است

برای او ی زندگی ات

یک دستانم را محکم بگیر ، ما هم را داریم

امنیت

تنها مختص مرد نیست ،

            بلکه زن هم امنیت است ،

امنیت مهر

و امنیت عشق ،

            امنیت مراقبه از رابطه

مرد و زن ندارد ؛

به نقطه ما شدن که رسیدی

          آرامش باش برای شریک زندگی ات

و باور کن هیچوقت 

معجزه عشق جوانه نمی زند ،

             مگر امنیت خاطری باشیم برای "او"ی زندگی مان

عادل دانتیسم

زندگی

کمی دیوانگی می‌خواست

            اما ما زیادی دیوانه شدیم

از تمام کافه‌ها بیرونمان کردند

ما زیادی دیوانه شدیم و

            همه‌چیز را فراموش کردیم

غیر از خندیدن

به همه‌چیز خندیدیم و

            خندیدن شغل ما شد

دیوانه که باشی

            خودت هم نخندی

                        زخم‌هایت می‌خندند   !

 رسول یونان