مروری بر اهداف و كاركردهای سازمان اكو
اكو یا سازمان همكاری اقتصادی یك سازمان اقتصادی منطقه‌ای است. 3 كشور ایران؛ پاكستان و تركیه در یك همكاری سه‌جانبه در سال 1341 (1962) نخستین بار این سازمان را پایه‌ریزی كردند. این سازمان در ابتدا با نام آرسی‌دی كه نام اختصاری سازمان همكاری عمران منطقه‌ای است آغاز به كار كرد.
3 كشور بنیانگذار آرسی‌دی از نظر توسعه اقتصادی كم و بیش در سطح متوازنی قرار داشتند و هر 3 در شمار كشورهای بلوك غرب محسوب می‌شدند.
دولت‌های عضو آرسی‌دی گسترش بازرگانی در میان خود؛ توسعه شرایط مساعد در هریك از كشورهای عضو برای رشد پایدار اقتصادی و تحكیم علایق و پیوندهای فرهنگی و اجتماعی و كمك به رشد و توسعه تجارت منطقه‌ای را از اهداف اساسی خود دانسته‌اند.
از آنجا كه این سازمان بر پایه سازمان سنتو شكل گرفته بود؛ شاكله آن عمدتا از ماهیتی سیاسی برخوردار بود تا ماهیتی اقتصادی و لذا در عمل به دلیل جهت‌گیری‌های سیاسی هریك از كشورها كه عمدتا براساس منافع خاص خود حركت می‌كردند؛ نتوانست به اهداف اعلام شده دست یابد.
با فروپاشی نظام كمونیستی و استقلال جمهوری‌های شوروی؛ زمینه مناسب برای تغییرات گسترده در ابعاد منطقه‌ای و بین‌المللی فراهم شد و براساس تصویب شورای وزیران در سال 1371 (1992) كشورهای افغانستان؛ جمهوری آذربایجان؛ قزاقستان؛ تركمنستان؛ قرقیزستان؛ ازبكستان و تاجیكستان نیز به سازمان اكو پیوستند. به این ترتیب اكو به یك سازمان منطقه‌ای با 10 عضو تبدیل شد.
از سال 1371 كشورهای عضو به طور فعال تلاش كرده‌اند كه روند توسعه منطقه از طریق فعالیت‌های دسته‌جمعی را تسریع كنند.
به موازات تثبیت فعالیت‌های سازمان و نهادینه شدن همكاری كشورهای عضو در چارچوب اكو؛ روابط خارجی سازمان نیز رو به توسعه و گسترش نهاد.
تصویب قطعنامه‌ای در چهل و هشتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل درخصوص همكاری‌های بین 2 سازمان نقطه عطفی در تاریخ روابط خارجی اكو به شمار می‌آید.
3 كشور بنیانگذار آرسی‌دی از نظر توسعه اقتصادی كم و بیش در سطح متوازنی قرار داشتند و هر 3 در شمار كشورهای بلوك غرب محسوب می‌شدند.
دولت‌های عضو آرسی‌دی گسترش بازرگانی در میان خود؛ توسعه شرایط مساعد در هریك از كشورهای عضو برای رشد پایدار اقتصادی و تحكیم علایق و پیوندهای فرهنگی و اجتماعی و كمك به رشد و توسعه تجارت منطقه‌ای را از اهداف اساسی خود دانسته‌اند.
از آنجا كه این سازمان بر پایه سازمان سنتو شكل گرفته بود؛ شاكله آن عمدتا از ماهیتی سیاسی برخوردار بود تا ماهیتی اقتصادی و لذا در عمل به دلیل جهت‌گیری‌های سیاسی هریك از كشورها كه عمدتا براساس منافع خاص خود حركت می‌كردند؛ نتوانست به اهداف اعلام شده دست یابد.
با فروپاشی نظام كمونیستی و استقلال جمهوری‌های شوروی؛ زمینه مناسب برای تغییرات گسترده در ابعاد منطقه‌ای و بین‌المللی فراهم شد و براساس تصویب شورای وزیران در سال 1371 (1992) كشورهای افغانستان؛ جمهوری آذربایجان؛ قزاقستان؛ تركمنستان؛ قرقیزستان؛ ازبكستان و تاجیكستان نیز به سازمان اكو پیوستند. به این ترتیب اكو به یك سازمان منطقه‌ای با 10 عضو تبدیل شد.
از سال 1371 كشورهای عضو به طور فعال تلاش كرده‌اند كه روند توسعه منطقه از طریق فعالیت‌های دسته‌جمعی را تسریع كنند.
به موازات تثبیت فعالیت‌های سازمان و نهادینه شدن همكاری كشورهای عضو در چارچوب اكو؛ روابط خارجی سازمان نیز رو به توسعه و گسترش نهاد.
تصویب قطعنامه‌ای در چهل و هشتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل درخصوص همكاری‌های بین 2 سازمان نقطه عطفی در تاریخ روابط خارجی اكو به شمار می‌آید.
نوشته شده در تاریخ دوشنبه 27 مهر 1388 | توسط: علی خدامرادی | طبقه بندی: سازمان های بین المللی، | نظرات()
مدیر وبلاگ :