دیپلمات

 پست مدرنیسم واژه یا به بیان دقیقتر، مجموعه عقاید پیچیده ای است كه به عنوان حیطه‌‌‌‌ای از مطالعات آكادمیكی از اواسط دهه 80 پدیدار گشته‌‌‌است. توصیف پست مدرنیسم دشوار به نظر می‌‌‌‌رسد، زیرا مفهومی است كه در انواع گسترده‌‌‌‌‌ای از دیسیپلین‌‌‌‌ها و حیطه‌‌‌‌های مطالعالتی از قبیل:هنر معماری، موسیقی، فیلم، ادبیات، جامعه‌‌‌شناسی، ارتباطات، مد و تكنولوژی نمایان شده‌‌‌است. دشوار است كه این مفهوم را در زمان یا تاریخ خاصی جای دهیم، زیرا زمان دقیق ظهور پست مدرنیسم مشخص نیست. شاید آسانترین راه برای آغاز اندیشیدن در مورد پست مدرنیسم، اندیشیدن در مورد مدرنیسم باشد، جنبشی كه بنظر می‌‌‌رسد پست مدرنیسم، از آن ظهور كرده‌‌‌است. مدرنیسم، دو گونه تعریف دارد كه این دو جنبه به درك پست مدرنیسم، مرتبط می شود. اولین جنبه یا تعریف از مدرنیسم، از یك جنبش زیبایی شناختی كه بطور كلی مدرنیسم نامیده‌‌‌می‌‌شد، نشات می‌‌‌‌گیرد. این جنبش تماما با اندیشه‌‌های غربی قرن بیستم در مورد هنر همسان است. (گویا علائم در حال ظهور آن را، می‌توان در قرن نوزدهم هم یافت)همان طور كه می‌‌دانید، مدرنیسم جنبشی است در هنرهای تجسمی، موسیقی، ادبیات، و نمایشنامه‌‌‌‌نویسی كه معیارهای سنتی را در پاسخ به این پرسش كه ((هنر چگونه باید شكل بگیرد، استفاده گردد، و چه معنایی داشته‌باشد؟)) نادیده می‌گیرد.

در دوران اوج گیری مدرنیسم یعنی بین سالهای 1910 تا 1930 چهره‌‌های شاخص ادبیات مدرن مانند وولف، جویس، الیوت، استیونز، پروست، مالارمه و رایك، به عنوان پایه‌‌‌گذاران مدرنیسم قرن بیستم، به توصیف مجدد این امركه «شعر و داستان باید چگونه باشد و چه كاری می‌‌تواند انجام دهد؟»، كمك شایانی نموده‌‌اند.
از دیدگاه ادبی ویژگیهای شاخص مدرنیسم عبارتند از:
1ـ تاكید برامپرسیونیسم (تأثرگرایی)* و ذهنیت در نوشتار و هنرهای تجسمی و تاكید بیشتر بر چگونگی وقوع امر دیدن یا خواندن یا حتی ادارك در ذات خود، تا تاكید بر روی آنچه ادراك می‌‌گردد. نمونه این امر می‌‌تواند، جریان سیال ذهن در نوشتن باشد
2ـ جنبشی به دور از واقع‌‌‌نگری آشكار كه توسط راوی سوم شخص دانای كل و دیدگاههای روایی ثابت و جایگاههای مشخص اخلاقی پدید می‌‌آید. داستانهای ویلیام فاكنر كه دارای چند راوی هستند نمونه‌‌‌ای از این گونه مدرنیسم هستند.
3ـ تمایز ژانرهایش مبهم است، بنابراین شعر بیشتر نثروار (مانند آثار تی اس الیوت یا ای كامنیگز) و نثر بیشتر شعر گونه است (مانند آثار وولف و جویس)
4ـ تاكید بر روی اشكال مجزا، روایتهای ناپیوسته و كولاژهایی* از موضوعات مختلف كه اتفاقی به نظر میرسد
5- گرایشی به سمت انعكاس‌‌‌‌پذیری یا ناخود‌‌‌آگاه كه مرتبط با محصول آثار هنری است. بنابراین هر قطعه توجه ما را به جایگاه خاص خودش به عنوان یك دستاورد یا مانند چیزی كه توسط روشهای گوناگون ساخته شده و بكار می‌رود، جلب می‌‌كند.
6ـ رد زیبایی شناختی  بسیط رسمی، به جانبداری از طرحهای مینیمالیستی* (كمینه‌‌‌‌ای) مانند اشعار ویلیام كارلوس ویلیامز و رد تئوریهای رسمی زیبا‌‌شناختی در مقیاسی گسترده به جانبداری از كشف و شهود در خلق اثر.
7- رد تمایزات میان فرهنگهای والا و پایین و عامه‌‌‌پسند در گزینش موادی كه سابقاً هنر را شكل می‌‌داد و هم در روشهای نمایش، توزیع و كاربر هنر.
پست مدرنیسم هم مانند مدرنیسم از بیشتر این عقاید پیروی می‌كند در حالیكه منكر مرز‌‌‌بندی میان اشكال والا و پایین هنر و تمایزات ثابت ژانری است و تاكیدش بر تقلید *، نقیضه*، كنایه و فكاهی بودن است. هنر و اندیشه پست مدرن از انعكاس‌‌‌پذیری، ناخود‌‌آگاهی، از هم گسیختگی و ناپیوستگی (به خصوص در ساختار‌‌‌ های روایی)، ابهام و تقارن زمانی حمایت كرده و بر موضوعاتی عاری از مفاهیم انسانی و فاقد ساختار و ثبات تاكید می‌‌ورزد.
این گونه بنظر میرسد كه پست مدرنیسم در این روشها بسیار شبیه مدرنیسم است، با این حال درباب نگرش , مدرنیسم با بسیاری از این گرایشات متفاوت است.به عنوان مثال مدرنیسم به این سو گرایش دارد كه نمایی پراكنده از ذهنیت انسان و تاریخ نشان دهد («زمین هرز » ‌‌‌الیوت یا  «به سوی فانوس دریایی»  وولف را به خاطر بیاورید)، اما این پراكندگی را به عنوان امری تراژیك مینمایاند، چیزی كه به عنوان یك نقصان، باید بر آن تاسف خورد و برایش سوگواری كرد..
بسیاری از آثار مدرن در تلاشند تا از این ایده دفاع كنند كه آثار هنری می‌‌تواند سبب ایجاد وحدت، انسجام و معنا در زندگی گردد، امری كه در زندگی مدرن امروز، بیش از هر چیزی گم شده‌‌است و هنر همان كاری را می‌‌كند كه بسیاری از نهادهای انسانی قادر به انجامش نیستند.
در مقام مقایسه، پست مدرنیسم از ایده پراكندگی و موقتی بودن و فقدان انسجام حسرت نمیخورد بلكه بیشتر آن را می‌‌‌ستاید:«جهان بی‌‌معناست؟ پس بیایید وانمود نكنیم كه هنر میتواند بدان معنا بخشد، بیایید تنها با چرندیات بازی كنیم!». شیوه دیگر نگریستن به رابطه میان مدرنیسم و پست مدرنیسم به آشكار شدن تعدادی ازاین تمایزات كمك می‌كند، بر طبق نظریه فردریك جیمسون، مدرنیسم و پست مدرنیسم اشكالی فرهنگی هستند كه مراحل خاصی از سرمایه‌‌داری را دنبال می‌كنند
.مرحله اول، سرمایه‌‌داری كه از قرن هیجدهم تا اواخر قرن نوزدهم در كشورهای اروپای غربی، انگلستان و ایالات متحده (و تمام حیطه‌‌های تحت نفوذشان) به وقوع پیوست. اولین مرحله به گونه‌ای خاص به پیشرفتهای تكنولوژیكی یعنی موتور بخار و زیبا‌شناختی یعنی رئالیسم مرتبط می‌‌باشد.
مرحله دوم، از اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم (در زمان جنگ جهانی دوم به وقوع پیوست، این مرحله یعنی سرمایه‌‌داری انحصار طلبانه، كه با موتورهای الكتریكی و موتورهای احتراقی داخلی و مدرنیسم مرتبط اند. مرحله سوم، مرحله‌‌ای است كه هم اكنون در آن قرار داریم یعنی مرحله سرمایه‌‌‌‌داری چند ملیتی و مصرفی كه

تاكیدش بیشتر بر روی بازار‌یابی، فروش و مصرف كالا است و نه تولید آن!، و ارتباطی تنگاتنگ با تكنولوژی هسته‌‌‌ای و الكتریكی وپست مدرنیسم دارد. همانند توصیف جیمسون از پست مدرنیسم به عنوان سبك تولید و تكنولوژی، دومین مرحله یا توصیف از پست مدرنیسم، بیشتر از تاریخ و جامعه‌شناسی نشات می گیرد تا از ادبیات و تاریخ هنر! این رهیافت، پست مدرنیسم را به عنوان یك شكل كامل اجتماعی یا مجموعه‌‌‌ای از نگرش های جامعه‌‌‌‌شناختی_تاریخی می‌نامد، به بیان دقیقتر، این روش بیشتر پست مدرنیته را با مدرنیته مقایسه می‌كند تا پست مدرنیسم را با مدرنیسم !
   اما فرق این دو در چیست؟
مدرنیسم عموما به جنبش‌‌های گسترده زیبا‌شناختی در قرن بیستم و مدرنیته به مجموعه‌‌‌ای از عقاید فلسفی سیاسی و اخلاقی كه پایه‌‌گذار جنبه زیبا‌‌‌شناختی مدرنیسم هستند اشاره می‌كند
مدرنیته  قدمت بیشتری از مدرنیسم دارد. عنوان مدرن كه اولین‌بار در جامعه‌شناختی قرن هفدهم بكار برده شد به معنای متمایز ساختن دوره كنونی از دوره پیشین كه دوره عتیق نامیده می‌شد، است.
محققان همیشه بر سر زمان دقیق آغاز دوره پست مدرنیسم و چگونگی تمایز میان آنچه مدرن هست و آنچه مدرن نیست، بحث و مجادله داشته‌‌اند. اینگونه بنظر می‌رسد كه هر بار مورخین خواسته‌‌‌اند به تاریخ دوره مدرن دست یابند، گویی در تمام دفعات، مدرنیسم در تاریخ پیشتری وجود داشته‌است. اما عموما دوران مدرن با عصر روشنگری اروپایی كه اساسا قرن هیجدهم شروع شد، مرتبط است.
(دیگر عناصر تاریخی نمایانگر اندیشه روشنگری به دوران رنسانس یا پش از آن باز می‌كردد.) بنابراین، می‌توان ادعا كرد كه اندیشه و ادبیات روشنگرانه با آغاز قرن هیجدهم آغاز شد.
من تاریخ دوران را از سال 1750 محاسبه می‌‌كنم، زیرا دكترای خود را از رشته‌‌‌‌ای در دانشگاه استانفورد كه اندیشه و ادبیات مدرن نامیده می‌شد و بر آثار پس از 1750 تمركز یافته‌‌‌‌بود، دریافت كرده‌ام. ایده‌‌‌های بنیادین روشنگری اساسا همان ایده‌‌های بنیادین انسان گرایی است.
مقاله جین فلكس چكیده مناسبی از این عقاید و مقدمات ارائه می‌‌دهد ، و اكنون مواردی را به فهرستش می‌افزایم:
1ـ  خودی با ثبات، منسجم و آگاه وجود دارد. این خود، خودآگاه و عقلانی و مستقل و جهانشمول می‌‌‌‌باشد و هیچ شرایط فیزیكی نمی‌تواند بطور بنیادین بر عملكرد این خود تاثیر بگذارد.
2ـ این خود، خود و جهان اطرافش را از طریق علت یا عقلانیت باز می‌‌شناسد و به عنوان بالاترین شكل كاركرد ذهنی و تنها شكل عینی برآورد می‌شود.
3ـ این شیوه از آگاهی كه توسط خود عقلانی عینی به وجود می‌‌آید علم نامیده می‌شود كه می‌‌تواند حقایق جهانی را در مورد دنیا، مستقل از جایگاه بخصوص شخص آگاه ارائه دهد
4ـ  این آگاهی كه توسط علم بوجود می‌اید حقیقت نامیده می‌شود و پایدار است.
5ـ آگاهی یا حقیقتی كه توسط علم ایجاد می‌شود (بوسیله خود عقلانی عینی)، همواره ما را به سوی پیشرفت و كمال رهنمون می‌سازد. تمام نهادها و راهكارهای انسانی توسط علم (علت/عینیت) تحلیل و بسط می‌‌‌یابند.
6ـ  علت چیزی نیست جز قضاوت نهایی در مورد امری كه حقیقی و نتیجتاّ درست و خوب (قانونی و اخلاقی) است. آزادی دربردارنده مفهوم اطاعت از قوانینی است كه بر آگاهی مكشوف بوسیله علت منطبق است.
7ـ  در جهانی كه توسط علت اداره می‌‌شود، امر حقیقی همیشه همسان خوب و صحیح و زیبا است و بنابراین تعارضی ما بین آنچه صحیح و آنچه حقیقی است وجود ندارد.
8ـ   بنابراین علم به عنوان الگویی برای كلیت یا جزء جزء اشكال مفید آگاهی مطرح میگردد. علم بیطرف و عینی است. دانشمندانی كه آگاهی را توسط توانائیهای عقلانی بیغرضانه خویش پایه می‌‌گذارند، باید در جستجوی قوانین علی آزاد باشند و توسط دغدغه‌‌‌‌‌‌‌هایی چون پول و قدرت وسوسه نشوند.
9ـ  همچنین، زبان یا شیوه بیانی كه در راه ایجاد و اشاعه علم بكار گرفته می‌‌‌شود باید، عقلایی باشد .زبان برای عقلانی بودن باید واضح، و كاردكردش تنها باید نمایاندن جهانی واقعی یا ادراك‌‌‌‌‌‌‌‌‌پذیر باشد كه اذهان عقلایی رویت می‌‌‌نمایند. و باید ارتباطی عینی و ثابت بین موضوعات تفهیمی و كلماتی كه آنان را مینمایند (مابین دلیل و مدلول) وجود داشته‌‌‌‌باشد.
همانطور كه می‌‌دانید، شماری از مقدمات بنیادین انسانگرایی یا مدرنیسم هستند كه عملا تمام ساختارها و نهادهای اجتماعی ما را اعم از دموكراسی، قانون، دانش، الهیات و زیبایی‌‌‌‌‌شناسی توجیه و تشریح می‌‌‌‌‌كنند.
مدرنیته اساسا در مورد نظم و عقلانیت و عقلایی شدن است كه نظم را از پس بی‌نظمی خلق می‌‌‌‌كند و پیش فرض آن این است كه هر چه عقلانیت بیشتری خلق گردد به نظم بیشتری می‌‌انجامد و هر چه جامعه‌‌‌‌ای نظم یافته‌‌‌‌‌‌تر باشد، كاركرد بهتر و عقلانی‌‌‌‌‌تری خواهد داشت.
بدین دلیل، مدرنیته به دنبال جستجوی تمام سطوح فزاینده نظم است و جوامع مدرن پیوسته مراقب هر چیزی كه بی‌‌‌‌نظمی خوانده می ‌‌‌شود و می تواند در نظم خلل ایجاد كند هستند. پس جوامع مدرن پیوسته بر ایجاد تضادی مضاعف بین نظم و بی‌‌‌نظمی تكیه می‌كنند تا بتوانند بر ارجحیت نظم تاكید ورزند اما برای انجام این كار باید چیزهایی نماینده بی‌‌‌نظمی باشند. بنابراین جوامع مدرن باید مرتبا بی‌نظمی ایجاد كنند. در فرهنگ غربی این بی‌‌نظمی به دیگری تعبیر می شود كه در ارتباط با دیگر تضادهای ثنایی (دو گونه‌‌‌‌‌ای) توصیف می‌گردد. پس هر چیزی كه غیر سفید، غیر مذكر و ناهمجنسگرایانه و غیر بهداشتی و غیر عقلانی و……باشد، بخشی از این بی‌نظمی می‌‌‌‌گردد و باید از جامعه مدرن عقلانی حذف گردد.

ارسال به

سخن درست گفتن در باره عملکرد اقتصاد ایران نیازمند جرأت و شهامت حرفه ای بسیار است. گرچه در قیاس با اغلب کشورهای منطقه ایران آمار و ارقام رسمی بیشتری پیرامون شاخص های اقتصادی خود منتشر می کند، این ارقام در نظر مفسّران بی طرف فاقد سه ویژگی اساسی اند: قابلیت اعتماد، همخوانی و شفافیّت. آمار بانک مرکزی راجع به تورّم، پس اندازهای خارجی و بدهی های مدت دار، و ارقام سازمان برنامه در خصوص بیکاری، و گزارش های خزانه داریِ کّلِِ کشور در باره بودجه به کرّات از سوی تحلیل گران مستقل به سبب جانبداری و عدم دقت مورد سؤال قرار گرفته اند. از سوی دیگر، آمار ارائه شده از سوی سازمان های گوناگون دولتی در باره موضوع های واحد مانند رشد جمعیت، اشتغال سودآور، سرمایه گذاری انبوه، و رشد سالانه اقتصادی، همیشه با یکدیگر سازگاری و همخوانی ندارند. سرانجام، و مهمتر ازهمه، آماری که درباره ترازنامه مؤسسات دولتی، عملکرد بنیادهائی که از نظارت دولت مستثنی و مستقل هستند (از جمله بنیادهای خیریه)، یارانه های مستقیم و غیرمستقیم دولتی، و میزان نقل و انتقال سرمایه به داخل و خارج از کشور یا در دسترس قرار نمی گیرد و یا مبهم و دستکاری شده و پنهان است. هیچ اتفاق نظری هم در باره کم و کیف و عملکرد اقتصادِ غیر رسمی یا "زیرزمینی" در دست نیست. افزون بر این، وجود چندین نرخ گوناگون مبادله ارزی، کار تبدیل و محاسبه ارز داخلی را به دلار برای سنجش و مقایسه بین المللی عملاً بی معنی و حتّی غیر ممکن ساخته است.
 
با همه این کمبودها، شاید بتوان اقتصاد ایران بعد از انقلاب را با صفات و ویژگی های زیر توصیف کرد: وابسته به نفت، در کنترل دولت و بنیادهای وابسته به آن، گروه گرا یا متمایل به گروه های ذینفع و ذینفوذ، وابسته به واردات، تحت سلطه انحصارات، دارای ضریب مالیاتیِ پائین، متکّی به یارانه های زیاده از حد، و نسبتاً بی تحرک. محمد خاتمی رئیس جمهور بارها اقتصاد امروز کشور را از نظر تولید، توزیع و اداره "بیمار" توصیف کرده است و دیگران آن را، به حق، دارای مدیریت غلط، بازده پائین، و آکنده از اسراف کاری دانسته اند.

توهمات در باره انقلاب
ضایعات چشمگیری را که متوجه اقتصاد کشور شده است می توان به حساب انقلاب ویرانگر 1357و اهداف دست نیافتنی و به همان اندازه عقیمِ آن گذاشت. بیست و یک سال پیش در بهمن ماه 1357 (فوریه 1979) یک نظامِ پادشاهیِ به ظاهر استوار، از نظر نظامی نیرومند، از نظر بین المللی معتبر، از نظر اقتصادی پویا، با تکنولوژی جدید، و نسبتاً مرفّه در خاورمیانه توسط روحانیِ سالمندی که نه ارتشی داشت و نه اسلحه ای و نه امکانات آشکار مالی و نه پشتوانه خارجی، سرنگون گردید. حتی در قرنی که به خاطر تعداد انقلاب ها و دگرگونی های خشونت بار (روسیه، چین و کوبا) و کودتاهای نظامیِ (در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین) شهره است، انقلاب ایران و سقوط پادشاهی پهلوی را باید به مثابه یک رویدادِ تاریخی غیر منتظره و چشمگیر دانست.
 
نشانه های این انقلاب بی سابقه و پیامدهای مخاطره آمیز آن از دید اهل نظر نیز پوشیده مانده بود. در صف بدبینان، مجله «تایم» در شماره ویژه "مردسال" 1980 خود، پیروزیِ آیت الله خمینی را به منزله مهم ترین تهدید به «موازنه قدرت جهانی پس از اشغال اروپا توسط هیتلر» دانست، و انقلاب ایران را «الگوئی برای انقلاب های آینده در جهان سوم» شمرد. از سوی دیگر یکی از اساتید آمریکائی که به آگاهی و اِشراف به اوضاع ایران شهره است عنوان ساخت که: «روحانیت شیعه از نظر فکری و روانی آمادگیِ روبرو شدن با چالش بازسازیِ ایران را ندارد،» و پیش بینی کرد که انقلاب به یک نظام دست چپیِ مقتدر، یا یک حکومتِ نظامی راست گرا، و یا یک دمکراسی لیبرال به شیوه غربی خواهد انجامید. یک پژوهشگرِ ایرانیِ متمایل به چپ شکست سریع خمینی را توسط «نهضت کارگری و چپ» پیش بینی کرد. در عین حال، همگان براین رأی بودند که حکومت خمینی موقتی خواهد بود و بعید می دانستند که خود او نقش اصلی را در حکومت آینده ایران برعهده گیرد. امّا، نظام اسلامی ولایت فقیه که پس از انقلاب به وجود آمد موجب شگفتی همه خبرگان وصاحب نظران گردید. از الگوی خمینی در سایر نظام های "سلطنتی" (یا حکومت های موروثی) مسلمان و سنتّی منطقه پیروی نشد، جوامعی نیز که جمعیت شیعی مذهب داشتند (مانند عراق، پاکستان، و آذربایجان) به آن نگرویدند.
 
هیچ یک از پیش بینی هائی نیز که پایانِ حیات خمینی و افول زودرس حکومت او را عنوان می ساخت تحقق نیافت و علی رغم بسیاری از پیشگوئی ها، حکومتی که به دنبال این اوضاع سر کار آمد نه یک دیکتاتوری چپ گرا بود و نه یک حکومت نظامیان، و نه به طریق اولی یک دمکراسی از نوع غربی. افزون براین، برخلاف پیش بینی های صاحب نظران، آیت الله خمینی نه تنها توانست اوضاع پرآشوب اولیه را تاب آورد بلکه به تدریج و با یک نقشه حساب شده تمام مخالفان اصلی و هم چنین بسیاری از هم رزمان انقلابی و متحدان سابق خود را نیز، به قصد تثبیت نظام سیاسی ای که تا به امروز دوام آورده است، از میان برداشت. در عین حال، جمهوری اسلامی به تدریج توانسته است تصویر زشت و خشنی را که در سال های نخست در اذهان پدید آورده بود ملایم کند، از انزوای زمان جنگ بیرون آید، و روابط سیاسی اش را با تمام قدرت های سیاسی و تجاری جهان، به استثنای آمریکا و اسرائیل، بسط و گسترش بخشد.
 
این نظام منحصر به فرِد با همه کاستی ها و کژروی ها توانسته است قابلیتی خارق العاده برای بقا و ادامه حیات از خود نشان دهد. به سخن دیگر، باوجود حوادث خشونت بار اوائل انقلاب، از میان رفتن شماری بزرگ از رهبران مذهبی، سیاسی و نظامی به دست گروه های مخالف داخلی، یک جنگ طولانی، خونین و ویرانگر باعراق، قیام های تجزیه طلبانه قومی، تحریم های بین المللی، جمعیت دائم التزاید، و بلایای مکرّرِ طبیعی، حکومت روحانیان توانسته است همچنان برجای بماند. به علاوه، پس از اعلانِ آتش بس باعراق، رژیم توانسته است قدرت نظامی اش را بازسازی کند، توانائی های دفاعیِ زمینی و دریائی خود را افزایش دهد، ظاهراً به آزمایش و تولید موشک هائی با بُرد متوسط و دور دست دست زند و، بالاتر و مهم تر از همه، در برابر تنها ابرقدرت جهان بایستد و به کسب امتیازاتِ سیاسی موفق شود.

عملکردِ اقتصادی بی رمق
ضعیف ترین بخشِ کارنامه 21 ساله جمهوری اسلامی و خطر مداومی که موجودیتِ آنرا تهدید می کند، اوضاع و احوال اقتصادی کشور است. اقتصاد که به زعم بانیِ نظام به امری که شایستگی و ارزش پیگیریِ انقلابی ندارد تنزّل مقام و اهمیت یافته بود و در قانون اساسی 1979 نیز «نه چون هدفی برای خود بلکه به عنوان وسیله ای برای نیل به مقصود نهائی»، یعنی «حرکت به سوی خداوند»، دانسته می شد، اساسی ترین نقطه ضعف رژیم و به منزلهِ پاشنه آشیل آنست. اقتصاد ملی در همان حال که به عبث در تلاشِ یافتن یک «الگوی اسلامی» است که بتواند به آنچه انقلابیون «مادی گرائی لجام گسیخته» و «مصرف گرائی» نسبت می دهند پایان دهد، به گونه بالبدیهه و بی برنامه اداره شده است. شالوده اقتصاد را می توان آمیزه ناپایداری از سرمایه داری، عوام گرائی، و مصلحت اندیشی با رنگ ولعابی از آرایش اسلامی دانست. درنتیجه، تا بحال این اقتصاد از یک بحران به بحرانِ دیگر طّی طریق کرده است.
 
در طول 21 سال گذشته اقتصاد ایران متأثّر از چند ایدئولوژیِ نیم بند و ناپخته، چهار مرحله متمایز و مشخص را از سرگذرانده است.
در یکی دو سالِ اولِ انقلاب حکومت به تجربه عجیب و غریبی تحت عنوان "اقتصاد توحیدی" دست یازید، که نه بر پایه اصل کمبود و لزوم تخصیصِ معقولِ منابع بلکه بر اساس اعتقاد به فراوانی و ضرورت توزیع اقتصادی درآمد استوار بود. بر پایه ملقمه ای از ایدئولوژی انقلابی و دینی کلیه صنایعِ مهم و کلیدی از دست صاحبان و مدیران خصوصی گرفته شد. تمام بانک های خصوصی و شرکت های بیمه ملّی شدند. هزاران واحد تجاری در بخش کشاورزی، صنایع کوچک، شرکت های بازرگانی و جهانگردی، که به اطرافیان و طرفداران شاه تعلق داشت مصادره و به تعدادی بنیادهای خیریه و فرادولتی واگذار گردید. نتیجه کاهش فاجعه آمیز تولید و درآمد بود.
 
دوره دوم که تقریباً با جنگ ایران و عراق مقارن شد، ملهم از نوعی الگوی اقتصادیِ شوروی- هندی بود. ویژگی های این دوره را می توان دخالت گسترده دولت در امور اقتصادی، اِعمال محدودیت های خاص زمان جنگ، و تأکید بر خودکفائی دانست. ویژگی اقتصادی این دوره نوسانات متناوب در افزایش و کاهش تولیدات و رشد سالانه با میانگینی راکد بود.
 دوره سوم که دوره سازندگی و توسعه پس از جنگ با عراق بود در سال 1989 با توسّل به الگوی «تعدیل ساختار اقتصادی» و با تأکید بر اصول و موازین بازار آزاد، آغاز شد. امّا این الگو، یا به تعبیری همان سیاست "سازندگیِ" رفسنجانی، طبق انتظار به خاطر بروز پیامدهای اجتماعی از نظر سیاسی تحمل ناپذیر گشت و به بوته فراموشی سپرده شد. هرچند که این دوره دست آورد بهتری از دو دوره اول داشت ولی هنوز میزان رشد اقتصادی کشور پائین تر از میانگین هدف های برنامه ریزی شده بود.
 دوره چهارم، از سال 1997 تاکنون، نیز دوره ای همراه با رکود و رشد آهسته بوده است. اقتصاد این دوره نیز با وجود مشکلات فزاینده اش دستخوش اختلاف نظر شدید بین دو جناح در دولت بوده است: یکی جناحی که به پیروی از اقتصادِ زمانِ جنگ معتقد به کنترل و دخالت دولت در امور اقتصادی است (دیدگاهی که هرچند بی اعتبار شده ولی هنوز دارای طرفدارانی فعال است)، و جناح دیگر یعنی مجموع آنهائی که هنوز به نحوی از سیاست های اقتصادی دوره رفسنجانی پشتیبانی می کنند.
به طور کلّی، رهبران رژیم (بویژه رفسنجانی رئیس جمهور سابق) هنگام سخن گفتن از کارنامه 21 ساله به کرّات و با افتخار به نکات زیر اشاره می کنند:
 
پیشرفت در گسترش زیربنای اقتصادی از جمله جاده سازی، خطوط راه آهن، احداث سدها و شبکه های آبیاری، ایجاد تأسیسات بندری و فرودگاه ها؛ ازدیاد محصولات کشاورزی (گندم و جو)، گسترش صنایع سبک و سنگین (از جمله سیمان، فولاد، آلومینیوم، مس، و صنایع دفاعی)؛ برق رسانی به روستاها، احداث نیروگاه های برق؛ و بسط خطوط گازرسانی به صدها شهر؛ و بهسازی فضای شهری (از جمله احداث پارک ها و بزرگ راه ها در تهران و اصفهان).
 
در خطبه های نماز جمعه و خیل آمار رسمی همواره به این گونه پیشرفت ها و مانند آن ها اشاره می شود از جمله پیشرفت های چشمگیر در سرمایه گذاری انسانی (از قبیل افزایش ثبت نام در مدارس، ایجاد بهداری و درمانگاه، افزایش نسبت تعداد پزشکان و پرستاران برای هر هزارنفر جمعیت)، دسترسی به آب آشامیدنی و بالا رفتن وضع بهداشت، احداث تأسیسات تفریحی جدید، و توسعه گسترش در ارتباطات (شامل رادیو، تلویزیون، تلفن های متحرک، برقراری ارتباط با شبکه های ماهواره ای و اینترنت). افزون بر این، رهبران رژیم پیوسته، و تاحدّی به حق، به خود می بالند که دولت جمهوری اسلامی برای جمعیت به سرعت رو به رشد کشور سطح زندگی متعارفی (ولو رو به نزول) فراهم آورده، مانع قحطی و کمبود کالاها و خدمات ضروری شده، کّل هزینه جنگ با عراق را از محل منابع داخلی و بدون بروز تورّم لجام گسیخته و یا توسّل به وام های خارجیِ کمرشکن تأمین کرده، و به طرز بسیار گسترده ای کارآئی و آمادگی دفاعی ایران را (از تانک های ساخت داخل گرفته تا موشک های با بُرد زیاد) افزایش داده است.
امّا با همه کوشش هائی که در جهت بزرگ جلوه دادن دست آوردهای مثبت، از سوئی، و کوچک نشان دادن موانع و سرخوردگی ها، از سوی دیگر، می شود، اتفاق نظر درمیان ناظران داخلی و خارجی براین است که اقتصاد ایران اکنون در وضع بدتری در قیاس با دوران پیش از انقلاب قرار دارد. برمبنای آمار رسمی دولتی، تمام شاخص های سلامت اقتصادی نمایانگر نشانه های منفی هستند. درآمد سرانه یک سوم کمتر شده، شکاف درآمد میان خانوارها بیشتر گردیده، نرخ رشد اقتصادی پائین تر رفته، تورّم افزایش یافته، بیکاری و کم کاری وسیع تر گشته، دولت در قرض بیشتری فرو رفته، و میزان ذخایر ارزی و خارجی کاهش یافته است. افزون بر این ها، رشد آهسته اقتصاد، ضریب تورّم دورقمی، وکمبود مداوم بودجه، با کمبود در زمینه هائی چون مسکن، مدرسه، آموزگار، مراکز درمانی، و داروهای اساسی، و نیز آلودگی چشمگیر محیط زیست (هوا و آب)، فرسایشِ قابل توجه زمین، و جنگل زدائیِ نگران کننده همراه بوده که دولت هم خود به آن معترف است. براین پریشانی های اقتصادی، باید فجایع اجتماعی ناشی از آن از قبیل گسترش اعتیاد، روسپی گری، و بزهکاری درشهرها را نیزافزود. در عرض شش سال گذشته به موجب جدول «توسعه انسانی» سازمان ملل، در میان 174 کشور، رتبه جمهوری اسلامی از مقام هشتاد و ششم به مقام نود و پنجم تنزّل یافته است.

ارسال به

همزمان با دستگیری معترضین نتایج انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری، برخورد با احزاب و تشکل های سیاسی رسمی و پروانه دار و بازداشت اعضای آنان، بعنوان راهکاری برای جلوگیری از اعتراضات مردمی در دستور کار ماموران امنیتی و قضایی قرار گرفت

گفتنی است دادستان عمومی و انقلاب تهران کیفرخواستی را برای انحلال سازمان مجاهدین انقلا ب اسلا می در دادگاههای نمایشی قرائت کرده بود که حکایت از نفوذ و نقش تاثیرگذاراین سازمان در میان مردم دارد.

شکل گیری سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران

سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی تشکیلاتی عقیدتی – سیاسی است که پس از انقلاب اسلامی تشکیل شد. این سازمان در سال 1365 پس از تصمیم آیت‌الله خمینی مبنی بر عدم حضور نماینده‌اش در سازمان منحل شد. سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی بار دیگر در 16 فروردین 1358 با به هم پیوستن هفت گروه اسلام‌گرای مخالف رژیم شاه شکل گرفت و اعلام موجودیت نمود. این گروهها تحت عناوین: امت واحده، توحیدی خلق«در خارج از كشور»، توحیدی فلق، بدر، موحدین«در خوزستان و كرمان»، صف«در اصفهان و تهران» و منصورون«در سراسر كشور» به فعالیت مخفی مشغول بودند.

اعضای اصلی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی عبارت بودند از: مرتضی الویری، محسن رضایی، ذوالقدر، حسین فدائی، عبدالحسین روح الامینی، محمد بروجردی، علی عسگری، بهزاد نبوی، محسن آرمین، محمد سلامتی، هاشم آقاجری، سیدمصطفی تاج­زاده، محسن سازگار، بصیرزاده، نوروزی، عرب، مشایخی و....

این سازمان در تحولات مختلف كشور از جمله بحران‌های قومی منطقه‌ای و مبارزه با گروههای معارض با انقلاب نقش مهمی را ایفا ‌کرد كه از جمله می‌توان به اعزام برخی نیروهای سازمان به كردستان و مبارزه با ضدانقلاب اشاره كرد. در سال‌های بعد این سازمان نقش زیادی در مبارزه با جریان لیبرال در كشور داشت و در مجلس و صحنه اجتماع از خط امام دفاع می‌كرد. در جریان اوج ترورهای سازمان مجاهدین، نیروهای این سازمان نقش زیادی را در مبارزه با این جریان ایفا كردند.

اوج اختلافات در سازمان

اولین جرقه اختلاف بلافاصله پس از تشكیل سازمان بروز كرد كه مهمترین آنها در مورد انتشار اطلاعیه‌ای به مناسبت روز كارگر و صدور بیانیه به مناسبت شهادت دكترعلی شریعتی بود. اما مهمترین اختلافی كه منجر به شفافیت جناح‌ها(راست و چپ) در درون سازمان گردید و سپس به عرصه‌های اقتصادی هم كشیده شد مسأله نماینده امام در سازمان بود. در بهار1358، امام خمینی با بروز اختلافات و با درخواست خود سازمان، دو نماینده برای حل اختلافات در سازمان معرفی نمود. یكی استادمطهری بود كه مسائل سیاسی سازمان با وی بود و دیگر آقای حسین راستی كاشانی كه در مسائل فقهی با وی مشورت می‌شد.

پس از شهادت استاد مطهری، تنها نماینده امام در سازمان راستی كاشانی گردید. وی با افكار روشن بین مطهری و دكتربهشتی موافق نبود و نوآوری را ناشی از محافل روشنفكری در سازمان می‌دانست و آنرا خطرناك معرفی می‌كرد.

اختلافات در این زمان به اوج خود رسید، راستی كاشانی، ‌مخالفین خود را به عدم التزام شرعی و داشتن افكار التقاطی متهم كرد. در فاصله میان سال1361 الی1365 فعالیت‌های سازمان به شدت افول كرد. تا اینكه بالاخره راستی كاشانی در مهرماه سال1365 طی نامه‌ای ضمن اعلام داشتن مشغله فراوان و نامساعد بودن حال مزاجی خود تقاضای موافقت با استعفای خویش و انحلال سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی را نمود كه مورد موافقت امام قرار گرفت و سازمان به­طوركلی منحل شد.

محمد سلامتی دبیرکل سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران، که در سال 1370 توسط برخی از اعضای جناح چپ سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی تأسیس شد، علت این اختلافات را همراهی عده‌ای از اعضای سازمان از جمله افراد گروه منصورون با سیاست‌های جناح بازار، عدم اعتقاد به ولایت فقیه و مجلس و مخالفت آن‌ها با بسیاری از مصوبات مجلس و دولت هم‌چون قانون کار و قانون اصلاحات ارضی می‌داند. او مهم‌ترین اعضای راست‌گرای آن زمان سازمان را حسین فدایی، محمدباقر ذوالقدر، محسن رضایی و احمد توکلی معرفی کرده‌است.

تجدید سازمان در سال هفتاد

پس از اتمام جنگ، افرادی كه اغلب از دیدگاه به اصطلاح چپ سازمان حمایت می‌كردند نظیر آقایان بهزاد نبوی، محمد سلامتی، محسن آرمین، نوروزی، سید مصطفی تاج­زاده، هاشم آقاجری و... در سال هفتاد اقدام به تجدید سازمان نموده و اینبار با عنوان"سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران" از وزارت كشور مجوز فعالیت گرفته و شروع به فعالیت كردند و تا كنون نیز فعالیت این سازمان ادامه دارد.

ویژگی های "جنبش سبز" از دیدگاه سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی

سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران در بیانیه ای با تبیین ویژگی های جنبش سبز ملت، رمز موفقیت جامعه ایران را در دستیابی به مطالبات مشروع و قانونی خویش، استقامت، مدارا و تمسک به روش های مسالمت آمیز و مدنی دانسته است.

از منظراین سازمان مهم ترین ویژگی های این جنبش این است که رهبران آن نه تنهاهیچ تضادی میان دینداری و آزادی و برخورداری انسان ها از حقوق اساسی خود نمی بینند، بلکه دین را مدافع آزادی و کرامت انسان می دانند. و خواسته اصلی و محوری جنبش نفی استبداد و تضمین حقوق شهروندی و آزادی های اساسی ملت مصرح در قانون اساسی است.

از دیگر ویژگی های مهم جنبش سبز، مطالبات مشخص، متواضعانه، ملموس و قابل دستیابی آن است.

از دیدگاه سازمان این ویژگی، جنبش سبز را از شورش ها و اغتشاشات کور و بی هدف از یک سو و حرکت های دارای اهداف ایدآلیستی و دست نیافتنی بیگانه با واقعیات و به سرعت مستهلک شونده از سویی دیگر، متمایز می سازد. بنابر این جنبش سبز جنبشی مدنی،اصلاحی با گفتمان مسالمت آمیز است.

بازداشتهای از پیش طراحی شده

بهزاد نبوى عضو برجسته سازمان مجاهدین انقلاب اسلامى، در روز بیست و سوم خرداد، یک روز پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری بازداشت شد. به گفته بهزاد نبوی حکم بازداشت وى و شمار دیگرى از فعالان سیاسى پیش از برگزارى انتخابات ریاست جمهورى به دستور یک نهاد" امنیتى" صادر شده بوده است.

بهزاد نبوی تاکنون با وثیقه ۸۰۰ میلیون تومانی دو بار به مدت بسیار کوتاه به مرخصی آمده است. صالح نیکبخت در خصوص آخرین مرخصی و وضعیت موکلش اظهار داشت: " بهزاد نبوی با وثیقه هشت میلیارد ریال تودیع شده به مدت چهار روز از ساعت 13 روز دوم دی ماه به مرخصی آمد تا معالجات خود را در بیماری‌هایی که امکان معالجه آن در زندان وجود ندارد را ادامه دهد. اما به علت تعطیلات عزاداری امام حسین امکان معالجه وی در ایام سوگواری فراهم نشد و به همین دلیل نبوی بدون این که بتواند معالجات خود را انجام دهد به زندان بازگشت. نظر به این که امکانات زندان برای معالجه موکل من کافی نیست، طبق قانون باید معالجات وی در بیرون از زندان ادامه یابد. "

نیکبخت همچنین از ارایه لایحه تجدید نظر خواهی نسبت به حکم محکومیت بهزاد نبوی به شعبه 15 دادگاه انقلاب خبر داد و گفت: "امیدوارم دادگاه تجدید نظر با توجه به مستندات پرونده ،حکم برائت او را صادر و دادنامه وی را نقض کند."

گفتنی است این عضو برجسته سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، از سوى دادگاه انقلاب به پنج سال حبس تعزیرى به اتهام اقدام علیه امنیت ملى و نیز یک‌ سال حبس تعزیرى به اتهام فعالیت تبلیغى علیه نظام محکوم شده است.

تا آخر پای همه ی اعتقاداتم ایستاده ام

فیض الله عرب سرخی، عضو ارشد سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و معاون وزارت بازرگانی در دوره اصلاحات است که در طی حوادث بعد از اعلام نتایج انتخابات توسط ماموران امنیتی در پانزدهم تیر ماه بازداشت شد.

مریم قدرس شربتدار با اشاره به اینکه همسرش در یک سلول انفرادی به همراه بهزاد نبوی نگهداری می شوند، می گوید: " مهمترین چیزی که این روزها آقای عرب سرخی و ما را ناراحت می کند بلا تکلیفی و سرگردانی از عدم تعیین وضعیت پرونده ایشان با گذشت بیش از ۶ ماه از بازداشت او است."

وی به همسرش گفته بود که به بازجویش گفته است آنقدر به راهی که در این ۳۰ سال برای نظام و انقلاب رفته ام اعتقاد دارم که اگر همین امروز با دلایل واهی مرا اعدام کنید فکر می‌کنم پیش برادران شهیدم خواهم رفت. اما به دنبال این اظهارنظر، وی دو هفته ممنوع الملاقات شد و پس از این مدت، در اولین دیدار با خانواده خود از ملاقات مهندس موسوی با آنان تشکر کرد و اعلام کرد: "تا آخر پای همه اعتقاداتم ایستاده ام".

استقبال از هر اقدام "عاقلانه" برای خروج از بحران

مصطفی تاجزاده دیگر عضو ارشد سازمان در تاریخ 24 خرداد بازداشت شد.فخرالسادات محتشمی پور همسر مصطفی تاجزاده عضو سازمان مجاهدین و مشارکت ایران اسلامی،در تشریح آخرین وضعیت همسرش گفت: " همسرم گفته است که دادگاه از نظر من تمام شده است چون مادامی که دادگاه آقای جنتی تشکیل نشود و به شکایت من از وی برای ابطال غیرقانونی آرای مردم تهران در مجلس ششم و تغییر نتیجه آن انتخابات رسیدگی نشود، در هیچ دادگاهی از خودم دفاع نخواهم کرد.بنابراین دادگاه از هم اکنون می تواند حکم خود را صادر و آن را اجرا کند. مگر آن که تا تاریخ یازدهم اسفند، دادگاه آقای جنتی تشکیل شود که در آن صورت از خودم در برابر اتهامات دفاع خواهم کرد."

تاجزاده مراتب تشکر خود را از پیشنهاد های پنجگانه مهندس موسوی که اجرای آن ها راهگشا و وحدت بخش است،اعلام کرده و گفت: "این راهکارها کشور و انتخابات را در مسیر درست خود قرار خواهد داد."

تاجزاده همچنین از علی مطهری و محسن رضایی نیز به خاطر تلاش ها و انجام وظیفه دینی و ملی شان بخصوص از پیشنهادهای علی مطهری برای عبور از بحران کنونی تشکر کرده و اضافه نمود: "ما هم که در زندان به سر می بریم از وضعیت کنونی کشور نگرانیم و صرفنظر از بی عدالتی که بر ما رفته است و می رود، وضعیت کشور را از وضعیت خودمان مهم تر می دانیم و معتقدیم از هر اقدام عاقلانه و منصفانه برای خروج از بحران کنونی باید استقبال کرد."

قابل ذکر است چندی پیش علی مطهری و محسن رضایی نامه های را انتشار کردند که در آن راهکارهایی را جهت خروج از بحران کشور ارائه داده بودند که با واکنش منفی و بسیار تند جناح افراطی دولت مواجه شده و حسین شریعتمداری آنها را مورد مواخذه قرار داد.

نگرنی از شرایط "نامعلوم" قدیانی

ابوالفضل قدیانی، عضو شورای مرکزی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران، از مبارزان و زندانیان سیاسی قبل از انقلاب و از دوستان نزدیک شهید رجایی، روز هشتم دی در منزل خود توسط نیروهای امنیتی دستگیر شد.

همسر قدیانی با ابراز نگرانی از وضعیت جسمانی همسرش گفت: "در روزهای گذشته هیچ نهادی پاسخگوی پیگیری های ما درباره وضعیت آقای قدیانی نبوده است. همسرم ناراحتی قلبی دارد و دارو مصرف می کند. در این دو هفته از وضعیت جسمانی ایشان بی خبر و نگرانشان هستیم. "

وی در ادامه با اشاره به سوابق مبارزاتی همسرش قبل از انقلاب یادآور شد: "من و همسرم هر دو از زندانیان سیاسی رژیم شاه بودیم که به دلیل فعالیت های مبارزاتی خود مدتی در زندان بسر بردیم جالب است که اکنون با این سوابق همسرم باید در بند و ما نگران او باشیم."

همچنین سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران با صدور اطلاعیه ای ضمن محکوم کردن این بازداشت غیرقانونی، نسبت به وضعیت سلامتی وی هشدار داده و می نویسد: " خانواده و دوستان وی کمترین اطلاعی از او و اتهامش ندارند و همسر ایشان با پیگیری های مستمر پاسخی جز بی اعتنایی و درشت گویی در یافت نکرده است. سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران با توجه به بیماری قلبی آقای قدیانی، نسبت به ادامه بازداشت و نگهداری وی در شرایط نامعلوم در سلول انفرادی هشدار می دهد و مسئولیت هر گونه اتفاقی در این زمینه را متوجه مسئولان نظام می داند."

شرکت مردم در انتخابات با رویکرد "تغییر"

ابوالفضل قدیانی، در جریان حوادث بعد از انتخابات در گفت و گویی با روزنامه حیات نو به تشریح تلاش های پیش از انتخابات از سوی تشکل های اصلاح طلب و مسیر حوادث بعد از انتخابات پرداخته بود.

قدیانی با اشتباه خواندن دستگیری دسته‌جمعی فعالان سیاسی ادامهگفته بود: "این دستگیری‌ها ناشی از یك اشتباه محاسباتی- تحلیلی است. آنها تصور می‌كردند این چهره‌های سیاسی و فعالان سیاسی مردم را به حركت درمی‌آورند در حالی كه این حركت عظیم مردم در مخیله هیچ یك از فعالان سیاسی هم نمی‌گنجید. از این جهت آنها با این دستگیری‌ها وجهه نظام را نزد جهان مخدوش كردند و مجموعه اقدامات غیر قانونی در جریان دستگیری چهره‌های خادم انقلاب، هزینه سنگینی را بر نظام تحمیل كرد. اما به نظر می‌رسد این حبس‌ها نمی‌تواند خیلی ادامه پیدا كند. محاكمات كلی كه انجام شد از دید بسیاری از حقوقدانان غیرقانونی بود."

قدیانی پیش از دستگیری اش با تاکید بر نقش مراجع تقلید، علما و روحانیون در مسائل پیش آمده گفته بود: "روحانیت در گذشته و همواره پشتوانه ملت بوده است. برخی سعی كردند نهاد روحانیت و حوزه در حكومت ادغام و منحل شوند. اگر چنین می‌شد فاجعه‌بار بود و این یعنی دین را در خدمت قدرت قرار دادن. اما خوشبختانه در این زمینه به طور كامل توفیق پیدا نكردند. بخشی از مراجع در مقابل انحلال روحانیت در حكومت ایستادگی می‌كردند و با این موضوع به شدت مخالف بودند. در ماجراهای اخیر بخشی از مراجع موضع‌گیری بسیار خوبی داشتند كه در دفاع از حقوق ملت اثرگذار هم بود. بعد از این هم مواضع این مراجع می‌تواند راهگشا باشد."

بازداشت و بی خبری از وضعیت عضو "جانباز" سازمان

همچنین در پی بازداشت علی قلی تبار، مسئول شاخه سازمان در استان گلستان که پس از روز عاشورای حسینی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران با محکوم کردن دستگیری های غیر قانونی اطلاعیه ای صادر کرد.

در این اطلاعیه با اشاره به حضور قلی تبار در جبهه های دفاع مقدس و جانباز بودن ایشان آمده است: "دستگیری امثال آقای قلی تبار که سال ها حضور در جبهه های جنگ را در کارنامه خود دارند و ترکش های خمپاره را در تن خسته و رنجور خود هنوز حفظ کرده اند و به ارادتمندی به امام حسین(ع) در میان مردم شهره اند، سند رسوایی تبلیغات یاوه گویانی است که جنبش سبز و یاران موسوی را به ضدیت با انقلاب و نظام و ارتباط با بیگانه و هتک حرمت عاشورای حسینی متهم می کنند

ارسال به